“ปุณ ไม่น้อยใจใช่ไหมที่ไม่มีงานแต่งงานใหญ่โต” ชานนท์ถามหญิงสาวที่อยู่ในเดรสสีขาวซึ่งดูไม่เหมือนชุดแต่งงานเท่าไหร่ ส่วนเขาก็แค่สวมเสื้อเชิ้ตสบายๆ เพราะวันนี้เป็นแค่การจดทะเบียนสมรสและการทานอาหารร่วมกันของครอบครัวเท่านั้น”
“ไม่ค่ะ หนูว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะไม่ต้องจัดงานให้วุ่นวาย”
“พี่กลัวหนูเสียใจ”
“ไม่เลยค่ะ แค่พี่นนท์อยู่ข้างๆ หนูแค่นั้นก็พอแล้วค่ะ”
“ก็หนูน่ารักแบบนี้พี่ถึงรักหนูหมดใจ”
“อะไรนะคะ”
“พี่บอกว่ารักหนูหมดใจ”
“พี่นนท์” หญิงสาวกอดเขาแน่น
“หนูเป็นอะไร ไหนว่าไม่น้อยใจแล้วร้องไห้ทำไม”
“ก็เมื่อกี้พี่บอกรักหนู หนูดีใจ”
“พี่ขอโทษที่พูดช้าไป แต่พี่รักหนูมานานแล้ว รักมาก”
“หนูก็รักพี่ค่ะ แล้วก็ดูออกว่าพี่รักหนู รักของพี่ไม่ต้องพูดหนูก็รู้”
“ต่อไปพี่จะพูดบ่อยดีไหม”
“แล้วแต่พี่เลย หนูไม่บังคับหรอกค่ะ”
“หนูทำไมน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะ” ชานนท์กอดเธอแล้วจุมพิตไปบนไรผมอย่างรักใคร
