“ไม่กลัวแล้วเหรอที่จะไปทานข้าวกับคุณแม่” ชานนท์ถามปุณณิศาที่ดูเหมือนวันนี้เธอจะไม่ค่อยเกร็งเหมือนวันแรก
“ก็วันนี้พี่ตาไปด้วยนี่ค่ะ หนูก็มีเพื่อนคุย”
“แล้วตอนนี้พี่ตาของปุณอยู่ไหนแล้วล่ะ ทำไมไม่ลงมาสักทีล่ะ”
“พี่ตาไปสั่งงานค่ะ ส่วนพี่อั๋นไปเอาไวน์ค่ะ”
“ปุณไปเอาเสื้อแขนยาวดีไหม กลางคืนที่ไร่จะหนาวนะครับ รออยู่ตรงนี้พี่จะขึ้นไปเอาให้” สรรพนามที่ชานนท์เลือกใช้เปลี่ยนไปโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว ส่วนคนฟังอย่างปุณณิศานั้นรู้แต่ก็ไม่อยากจะทักเพราะเธอชอบที่เขาแทนตัวเองแบบนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ เสื้อหนูไม่ได้บางมากขนาดนั้น พี่นนท์คะเราจะกลับดึกไหมคะ หนูยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลยค่ะ”
“ไม่ดึกมากหรอก คงไม่เกินสี่ทุ่ม”
“งั้นหนูค่อยกลับมาเก็บของก็ได้ค่ะ”
“พรุ่งนี้อยากไปไหนอีกไหม เราพอมีเวลาก่อนกลับนะ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ พี่นนท์ล่ะคะ อยากไปไหนหรือเปล่า”
“ถ้าไม่อยากไปไหนคืนนี้นอนดึกหน่อยก็ได้ กลับมาถึงโรงแรมแล้ว
