“แพร แม่ว่าเราต้องคุยกันอย่างจริงจังนะลูก แกจะหลบหน้าแม่แบบนี้ไม่ได้” คุณพลอยกมลเคาะประตูห้องนอนลูกสาวหลังจากผ่านมาครึ่งวันแล้วแต่แพรไพลินก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้องนอน
“แม่จะคุยให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะคะ”
“หนูบอกแม่มาดีกว่าว่าแกไปนอนกับใคร”
“หนูก็บอกแม่ไปแล้วว่ามีคนตามหนูไป แล้วบอกว่าพี่นนท์รออยู่ในห้อง”
“แกเห็นหน้ามันได้ไหม จำได้หรือเปล่าว่ามันเป็นใคร”
“แม่คิดว่าถ้าหนูเห็นหน้ามันก่อนหนูจะยอมนอนกับมันเหรอคะ หนูตื่นมาอีกทีก็ตอนแล้วหนูก็โทรหาแม่ จากนั้นก็ไปตรวจร่างกายอย่างที่แม่บอกนั่นแหละค่ะ หนูไม่น่าเชื่อแม่เลย ป่านนี้บ้านพี่นนท์คงมองหนูเป็นผู้หญิงใจง่ายไปแล้ว”
“จะมาโทษแม่ได้ยังไงล่ะ แกไม่ดูให้ดีเอง แล้วแกไม่อยากรู้เหรอว่าใครกันที่มันทำแบบนั้น”
“ไม่ค่ะ แค่นี้ก็อายจะแย่ หนูจะถือว่าทำทานให้มันไปก็แล้วกันค่ะ ถ้าแม่อยากรู้ แม่ก็ไปถามน้องสาวพี่นนท์สิคะ ว่าคืนนั้นใครมันเป็นคนจ่ายค่าห้อง”
“แม่
