ภริตามองกระจกมองหลังเห็นรถสามีเข้าไปในหมู่บ้านแล้ว เธอก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนจึงขับไปเรื่อย ๆ แล้วก็เข้ามาจอดที่โรงพยาบาลของเพื่อนอย่างดนัย
เธอนั่งอยู่ในรถครู่ใหญ่หลังจากดับเครื่องแล้ว แต่ยังไม่ได้ลงรถไป เพราะไม่รู้จะไปไหนจึงมาที่นี่นั่นเอง ตลอดเวลาหลังแต่งงานที่จริงเธอมีแค่เขากับบ้านและลูก ๆ ไม่มีคนอื่นเลยไม่รู้จะทำอะไรดี จนเมื่อเสียงเคาะกระจกรถเรียกสติของคนที่กำลังเหม่อลอยให้เปิดกระจก
“เป็นอะไรหรือเปล่าไม่ลงจากรถ” เดชดนัยกำลังจะกลับ เมื่อเดินมาที่จอดรถผ่านทางที่จอดรถของลูกค้าโรงพยาบาล เห็นรถคุ้นเคยจึงเดินมาดูพบว่าเห็นเพื่อนรักกำลังเหม่อไปเรื่อย
“ไม่รู้จะไปไหน วันนี้เวรเด็ก ๆ อยู่กับพ่อเขา” เธอตอบไปตามตรง เพราะไม่อยากอยู่ขัดหูขัดตา และไม่ชอบเวลาเขาล้ำเส้นมาเรื่อย ๆ จนคิดว่าหากวันหนึ่งเธอใจอ่อนแล้วก็จะกลับไปเป็นเหมือนเก่า การไม่อยู่กับอะไรซ้ำ ๆ เดิม ๆ ให้หัวใจเจ็บปวดอีกดีกว่า
“ไปดื่ม
