หลังจากเอาลูกนอน ภริตากลับมาย้อนดูรูปเก่า ๆ ที่มีอยู่ในอัลบั้มแต่งงานเป็นโฟโตบุ๊ก ของขวัญจากเพื่อนรักอย่างเดชดนัย เปิดไปตั้งแต่ภาพสมัยมัธยมที่รูปโทนคลาสสิก
ออกน้ำตาลจะได้รู้ว่าเป็นรูปเก่าในอดีต มันดูคลาสสิก แต่เป็นภาพที่ฉันโอบไหล่กวินภพเอาไว้ เมื่อรักครั้งแรกของเขาถูกสาวเท
กวินร้องไห้เหมือนคนเป็นบ้ากับเพื่อน ยังจำได้เพราะสาวคนนั้นเห็นว่ากวินหล่อ แต่พอคบแล้วงี่เง่าจึงไม่อยากคบต่อแล้วเลยเลิกคุย
‘แต่ทำไมนะฉันกลับชอบความงี่เง่าของเขา’
‘แค่คนคุยกวินยังเจ็บปวดใจ’
หันกลับมาคิดถึงตัวเอง บางทีก็เหมาะกับการได้เป็นแค่เพื่อนสนิทของกวิน เธอคงไม่ได้เป็นคนรักอย่างที่ใจหวังหรอก เพราะขนาดคิดว่าตัวเองรักเขามาก ๆ แล้ว ยังไม่อาจรั้งใจของเขาไว้อยู่กับเธอได้ ผู้หญิงที่เป็นรักมั่นคงครั้งเรียนมหาวิทยาลัย ทำให้กวินไม่เป็นตัวเอง เขาเอาใจคนนี้มากที่สุด จนเพื่อนอย่างเธอเป็นหมา ที่คอยแอบมองเขารักกัน และเวลาเขา
