บทที่ 11

1524 คำ
"ขอกูร่วมวงด้วยคนสิ" "..." ปลงแล้วว่าร่างกายนี้จะถูกใครต่อใครกระทำย่ำยีบ้างก็ช่างมัน แต่เสียงคนใหม่ที่แว่วเข้ามาในโสตประสาทช่างคุ้นหูเหลือเกิน ว่ากันว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ขี้สงสัยที่สุดในโลก โลกเราถึงได้มีวิวัฒนาการก้าวไกลมาจนถึงทุกวันนี้ ทว่าขวัญนรีก็ไม่นึกว่ามันจะมากถึงขนาดที่ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ สมองเธอยังมีกะจิตกะใจใคร่รู้ว่าคนมาใหม่นั้นเป็นคนเดียวกับที่อยู่ในความคิดหรือเปล่า "คุณ!" "..." เขาปรายหางตามองมานิ่งๆ "คุณ! เป็นคุณจริงๆ ด้วย ฮึก ช่วยฉันด้วยค่ะ ฮือ ไอ้เวรนี่มันจะข่มขืนฉัน" เหมือนสวรรค์โปรด ฟ้าประทานเจ้าชายขี่ม้าขาวมาให้ ร่างบอบบางในสภาพกึ่งโป๊กึ่งเปลือยรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายลนลานตะเกียกตะกายลงจากโซฟา คลานเข่าเร็วๆ เข้าไปกอดขาชายหนุ่มแน่น ใบหน้าเปื้อนน้ำตาพลอยแนบสนิทไปกับขากางเกงสีกากี "เห็นนอนนิ่งเป็นท่อนไม้ก็นึกว่าสมยอมซะอีก" ระหว่างโลกกลมฉิบหายกับกรรมตามทัน บอกตามตรงว่าเลือกไม่ถูกเลยว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามาเจอกับยัยอ้วกเหม็นที่นี่ได้ "มะ...ไม่ค่ะ ฮือ ขวัญถูกมันมอมเหล้า ไม่ได้สมยอมอย่างที่คุณว่าเลย หน้ามันอย่างกับปลาบู่ชนเขื่อน ให้ขวัญมีอะไรกับคุณยังดีซะกว่า" "ถามฉันสักคำหรือยังว่าอยากมีอะไรกับเธอหรือเปล่า" "ฮึก คุณอย่าดุสิ ขวัญแค่สมมุติเฉยๆ" "ตอแหล! เมื่อกี้มึงยังบอกให้กูรีบเสียบหอยมึงอยู่เลย กูไม่ได้ข่มขืนอีนี่นะเว้ย มันเป็นเมียกู เพราะฉะนั้นมึงไม่มีสิทธิ์มาจับกูไอ้ตำรวจเหี้ย!" "น่าสงสารเมียมึงเนาะ ผัวหำเล็กอย่างกับนิ้วก้อย แหย่เข้าไปก็คงไม่รู้สึกห่าอะไร เสียวสะกดยังไงก็ไม่รู้ ไม่งั้นมึงคงไม่มอมเหล้าเมียหรอก ถุย! เป็นผู้ชายซะเปล่า แต่แม่งไร้น้ำยาฉิบหาย" เขมราชเย้ยหยันพร้อมถ่มน้ำลายรดหน้าศีรษะล้านเลี่ยน "มึง! อย่าอยู่เลยไอ้สัส!" "คุณระวัง! มันมีปืน" ปัง! "อ้ากกกก ไอ้เหี้ย หำกู!" เป็นเขมราชที่ไวกว่า เขาตั้งใจยั่วยุให้มันของขึ้นควบคุมอารมณ์ไม่ได้ จะได้ใช้เป็นเหตุในการป้องกันตัว คนเลวพรรค์นี้มันต้องตาต่อตาฟันต่อฟันถึงจะสาสม "รอสักห้านาทีแล้วค่อยเรียกรถพยาบาลนะหมวดชิน" ท่ามกลางเสียงร้องโอดโอย เขาหันไปสั่งชินดนัย นายตำรวจหนุ่มรุ่นน้องเสียงราบเรียบ มือสีน้ำผึ้งข้างหนึ่งกำลังวุ่นวายกับการเคาะบุหรี่หนึ่งมวนออกจากซอง แล้วคีบเข้าปาก แก้มสากตอบลึกยามอัดนิโคตินเข้าปอด ก่อนเป่าปากปล่อยควันบุหรี่ฟุ้งอากาศด้วยท่าทางผ่อนคลาย "ละ...เลือดมันจะไม่หมดตัวตายก่อนเหรอครับสารวัตร" ชินดนัยตาเหลือกกับความโหดบรมของสารวัตรหนุ่มจนติดอ่าง มือกุมเป้า เสียววาบที่กล่องดวงใจขึ้นมากะทันหัน "ไม่หรอก ไกลหัวใจเยอะ" "ไหนสารวัตรบอกจะไม่จับตายไงครับ ผมว่าแบบนี้มันยิ่งกว่าตายทั้งเป็นซะอีก" จ่าแสงที่ตกใจตาเหลือกไม่แพ้คนเป็นหมวดเอ่ย "มันอดใจไม่ไหวน่ะจ่า โทษที" "แต่ฉันว่าคุณรีบโทรเรียกรถพยาบาลตอนนี้เลยจะดีกว่านะคะ กว่ารถพยาบาลจะมาถึงน่าจะใช้เวลาพอควร ถึงตอนนั้นมันอาจจะไม่รอดแล้วก็ได้" ขวัญนรีแทรกขึ้น ทั้งที่ยังไม่หายช็อกกับภาพเลือดสาดน่าหวาดเสียวเมื่อครู่ดี หญิงสาวยังคงนั่งแบะขาอยู่ในท่าเดิม "ทำไม เกิดห่วงผัวขึ้นมาอะไรตอนนี้" เขาย่อตัวลง ใช้ปลายนิ้วเชยคางเรียวขึ้น ตาคมสบตากลมฉ่ำน้ำ "ห่วงคุณนั่นแหละ ยังจะมาประชดกันอีก" คนตัวเล็กสะบัดหน้าออก ก่อนปัดก้านนิ้วเรียวยาวทิ้ง "ห่วงทำไม เราเป็นอะไรกันงั้นเหรอ คนรู้จักก็ไม่ใช่" "ฉันไม่อยากให้คุณกลายเป็นฆาตกร" "หึ ห่วงตัวเองก่อนเถอะ สภาพอย่างกับโดนผู้ชายค่อนประเทศรุมโทรม หอยแหกแล้วมั้งป่านนี้" เขาพูดหน้าตาย "หยาบคาย!" ถ้าไม่ติดว่าเป็นตำรวจ เธอจะตีปากให้ สิบนาทีต่อมา… "นั่งนิ่งๆ สักนาทีจะได้ไหมวะ ขยุกขยิกยุกยิกอยู่นั่นแหละ เห็นแล้วเกะกะลูกตาฉิบ! ไม่รู้เหรอว่าขับรถต้องใช้สมาธิ" เขมราชหันไปตะคอกคนข้างๆ ที่ขอติดรถกลับด้วยอย่างหงุดหงิด คนยิ่งรีบๆ จะกลับไปหาแฟน ไล่ให้กลับกับไอ้พวกนั้นก็ไม่ไป "แล้วคุณจะมาแอบมองฉันทำไมล่ะ" "พูดไม่อายปากเลยนะ คนอย่างฉันน่ะเหรอจะแอบมองเธอ หลงตัวเองไปหรือเปล่าแม่คุณ หางตามันเห็นของมันเองเถอะ" "ขอโทษค่ะ จะอยู่นิ่งๆ แล้ว แต่ฉันขอลดแอร์ลงอีกนิดได้ไหมคะ" "ไม่หนาวเหรอ" ขนาดเขาเป็นคนขี้ร้อนมาก ขนแขนยันขนตูดยังลุกเป็นแถว "ไม่ค่ะ" "แล้วแต่ถ้างั้น" "ขอบคุณค่ะ" ขวัญนรีรีบลดแอร์จนถึงอุณหภูมิต่ำสุด ทว่าอาการกระสับกระส่ายก็ยังไม่หาย หลายนาทีผ่านไป เหงื่อแตกเต็มหลังเล็กพลั่ก "ร้อนจัง ฮื้อ ร้อน ร้อน" "มันจะร้อนอะไรขนาดนั้น บ้านเกิดมันเธออยู่ขั้วโลกเหนือหรือไงกัน เลิกดัดจริตได้แล้ว ฉันรำคาญ!" "ฮึก ก็คนมันร้อนนี่ จะดุอะไรนักหนาเล่า!" ตะคอกมา ตะคอกกลับ ไม่โกง "..." กรามบึกบึนบดกรอด มือที่จับพวงมาลัยเกร็งแน่น ตั้งแต่เกิดมาชีวิตนี้เขาไม่เคยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงคนไหนเลย สงสัยแม่นี่จะได้เจิมฝ่ามืออรหันต์เขาเป็นคนแรก แต่เขาว่าไล่ลงจากรถท่าจะง่ายกว่า ให้ลงทางเปลี่ยวๆ แม่งตรงนี้นี่แหละ เขมราชตบไฟเลี้ยวจอดรถข้างทางทันที "ไสหัวลง..." กลืนคำพูดลงคอแทบไม่ทัน หันมาอีกที เสื้อผ้าบนตัวหญิงสาวก็หายเกลี้ยง ผิวขาวเนียนละเอียดมีผื่นขึ้นเป็นจ้ำๆ เหมือนแพ้อะไรบางอย่าง แต่ที่ทำให้เขมราชถึงกับตัวแข็งทื่อ ไม่พ้นทรวงอกอวบอัดคัพบีประดับด้วยปลายถันสีหวานซึ่งกำลังชูชันแข็งเป็นไตชี้หน้าเขาอยู่ "ฮึก คุณขา หนูร้อนจริงๆ นะ" หญิงสาวเว้าวอน เปลี่ยนมาแทนตัวเองด้วยว่าหนูเผื่อเขาจะเอ็นดูเธอขึ้นสักนิด ตากลมฉ่ำน้ำปรือปรอยด้วยแรงปรารถนา "เป็นอะไร ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า หรือแพ้เหล้า” "มันเอายาปลุกเซ็กซ์ผสมเหล้ากรอกปากหนู" "เวรตะไลแล้วไหมล่ะ ทำไมเพิ่งมาบอกเอาป่านนี้วะ!" รถเพิ่งพยาบาลเพิ่งมารับผู้ต้องหาออกไปก่อนหน้าเขาจะขับรถออกมาไม่นาน ถ้าเธอบอกตั้งแต่แรก เขาจะได้จับเธอยัดขึ้นรถไปให้ไปเป็นภาระของหมอซะ! "หนูอาย" เธอบอกเสียงหวิว "ตอนนี้ไม่อายแล้ว?" เขาค่อน มองกายขาวล่อนจ้อนด้วยความรู้สึกสมเพช หุ่นอย่างกับเด็กประถม ถึงนมจะคลับคล้ายคลับคลาว่าพอดีมือ สารวัตรหนุ่มก็ไม่ได้มีอารมณ์พิศวาสแต่อย่างใด สมองเขายังระลึกเสมอว่าปรายฟ้ากำลังรออยู่ "อายค่ะ แต่หนูทนไม่ไหว คุณช่วยหนูด้วยนะคะ ตรงนี้หนูร้อนมากเลย เหมือนมันมีน้ำอะไรไหลออกมาด้วยก็ไม่รู้ ไม่น่าใช่เมนส์ด้วย หนูเพิ่งเป็น ฮึก หนูจะตายไหมคะ" "ความเ****นไม่เคยทำให้ใครตายหรอก" "แต่หนูทรมานมากเลย คุณช่วยหนูที มันอึดอัด ฮึก" ใบหน้าหวานอาบน้ำตาอีกครั้ง ขวัญนรีรับมือไม่ถูก เพราะไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน "เดี๋ยวฉันจะรีบหาซื้อยานอนหลับให้ ระหว่างนี้เธอก็ช่วยตัวเองไปก่อนละกัน ไม่ต้องอาย ฉันสัญญาว่าจะไม่แอบดู" สมัยยังเป็นวัยรุ่นคึกคะนองยาพวกนี้เขาเคยลองเล่นเพราะความอยากรู้อยากเห็นมาบ้าง บอกได้คำว่าเดียวว่าคึกมาก อารมณ์พลุ่งพล่านสุดๆ ชนิดที่หนึ่งวันเข้าใช้ผู้หญิงถึงสามคนด้วยกัน เปลี่ยนถี่ยิ่งกว่ากางเกงใน เลยพอจะเข้าถึงความทรมานที่หญิงสาวเป็นดี "หนูทำไม่เป็น" เบะปากบอกอย่างไร้เดียงสา "ทำอย่างที่ผัวเธอเคยทำให้นั่นแหละ" "หนูไม่เคยมีผัว” “ไปหลอกเด็กอนุบาลไป” “ฮึก ถ้าไม่เชื่อ คุณจะลองพิสูจน์ดูก็ได้" "ไม่ใช่หน้าที่ เฮ้ย! ปีนขี้นมาทำไมวะเนี่ย ลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" จู่ๆ ร่างเล็กก็ปีนข้ามเบาะมาขึ้นคร่อมบนตักแกร่ง "หน้าที่ของตำรวจคือบำบัดทุกข์ บำรุงสุขให้ประชาชน หนูกำลังเดือดร้อน ทำไมเรื่องแค่นี้คุณถึงช่วยหนูไม่ได้" เธอตัดพ้อ โบ้ยให้เป็นความผิดของสารวัตรหนุ่ม
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม