แค่ครั้งเดียวไม่นับเป็นสามี

13

แต่ถ้าช่วงนี้ยังต้องมาวนเวียนนอนที่เดิม กลัวว่าภาพจำที่พีรดาเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงใต้ร่างตนเองจะหลอกหลอน แล้วทนไม่ไหวถึงขั้นโทร.ไปตื๊อให้เธอลำบากใจอีก ปริญจึงเลือกกลับมาคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มี ‘อุดม’ แล ‘ปราณี’ บิดากับมารดาของเขาอาศัยอยู่

ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย คุณพ่อกับคุณแม่ก็ซื้อคอนโดฯ หรูวิวสวยไว้ให้หนึ่งห้อง เผื่อว่าเขาอยากมีอิสระ ทั้งยังเป็นการฝึกให้รู้จักรับผิดชอบดูแลตัวเอง และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ปริญชื่นชอบการอยู่คอนโดฯ มากกว่าอยู่บ้าน ด้วยเพราะบรรยากาศความเป็นส่วนตัว แต่ใช่ว่าชายหนุ่มจะไม่กลับมาที่บ้านเลย ในหนึ่งสัปดาห์ เขาก็มักจะกลับมานอนบ้านสองหนเพื่อให้พวกท่านไม่เป็นห่วงมากนัก

“อ้าว จะมาคืนนี้ทำไมไม่บอกแม่ล่ะลูก จะได้ให้แม่ครัวเตรียมอาหารไว้ให้” หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาทักเมื่อเห็นว่าลูกชายกลับมาบ้าน ทั้งที่ปกติจะโทร.มาบอกก่อน

“ผมกินมาแล้วครับคุณแม่ ขอบคุณนะครับ” ปริญเดินเข้าไปหอมผู้เป็นแม่ฟอดใหญ่ บางที เวลาเจอเรื่องราวแย่ๆ มา การได้กอดท่านสักครั้งก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นได้ไม่น้อย

“เป็นไงมาไงล่ะเรา ทำไมวันนี้กลับบ้านได้” คนเป็นแม่ยังคงถามไม่เลิก

“ก็…คิดถึงคุณแม่ไงครับ ก็เลยอยากกลับวันนี้” เขาตอบอย่างเอาใจ ก่อนจะหอมมารดาอีกฟอดหนึ่ง

“ปากหวานจริงนะเรานี่ ถึงว่าสิ สาวน้อยสาวใหญ่ถึงได้ยื่นใบสมัครอยากเป็นลูกสะใภ้แม่จนนับไม่ไหว เออ...ปริญมาก็ดีแล้วลูก แม่มีเรื่องอยากจะคุยด้วยพอดี” ปราณีพูดด้วยสายตาเป็นประกาย เพราะนางเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับปริญมาหลายวัน เพียงแต่รอให้ลูกชายกลับมาที่บ้านเท่านั้น

“เรื่องอะไรเหรอครับ ว่าแต่คุณพ่อไปไหน” ปริญเอ่ยถามขึ้น เมื่อมองไปรอบๆ กลับไม่เห็นอุดม

“อ๋อ คุณพ่อเขาเข้านอนแล้วลูก ช่วงนี้ คุณพ่อของลูกมีเรื่องไม่ค่อยสบายใจน่ะ” ปราณีพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะพาลูกชายไปนั่งพักที่โซฟา

“เรื่องอะไรเหรอครับคุณแม่” ปริญถามด้วยสีหน้าฉายความเป็นห่วง ปกติแล้ว บิดากับมารดาไม่ค่อยมีเรื่องเครียดมากนัก เรื่องสุดท้ายก็คงเป็นเรื่องที่เขาไม่ตั้งใจเรียนจนเกือบได้เกรดดีนั่นเอง

“ก็…โรงแรมของเราตอนนี้ก็เปิดสาขาทั่วประเทศแล้วใช่ไหมลูก แต่ทีนี้ คุณพ่อของลูกก็ไปดูข้อมูลมา เห็นว่าตอนนี้ที่ภูเก็ต การท่องเที่ยวกลับมาดีมากเลยนะปริญ” นางพูดด้วยสีหน้าตื่นตาตื่นใจ

“ครับ จะให้ผมไปดูลาดเลาที่ภูเก็ตหาที่สร้างโรงแรมสาขาใหม่เหรอครับ” คนเป็นลูกพูดอย่างรู้ทัน และหากเป็นเช่นนั้นจริง เขาก็ไม่มีปัญหา เพราะว่างบประมาณที่บริษัทมีก็เพียงพอที่จะสร้างสาขาโรงแรมเพิ่มได้อีกมากมาย

“มันก็ใช่ลูก แต่ทีนี้ คุณพ่อกับแม่ลองดูๆ แล้ว ที่ที่ดีที่สุดมันอยู่ติดทะเลน่ะสิ ไม่รู้ว่าชาวบ้านแถวนั้นจะยอมขายที่ให้เราไหม” ถึงตรงนี้ ปราณีมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้างั้นก็อาจจะยากนิดหน่อย ส่วนใหญ่แถวนั้นก็สร้างโรงแรม สร้างรีสอร์ตหมดแล้ว นอกจากว่าจะเซ้งต่อ แล้วก็สร้างโรงแรมของเราขึ้นมาใหม่” ปริญพูดออกมาเสียงนิ่งเรียบ แต่การจะขอซื้อกิจการต่อแบบนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะต้องใช้เงินที่สูง ที่สำคัญ เขาต้องประเมินความคุ้มค่าของเม็ดเงินที่จะเสียไปด้วย

“นั่นแหละลูกที่แม่กำลังคิด แม่เลยคิดว่าอยากให้ปริญลงไปดูพื้นที่ที่ภูเก็ตหน่อย ว่าโรงแรมหรือรีสอร์ตไหนที่มีความเป็นไปได้ว่าจะยอมขายให้เรา”

ปราณีพูดอย่างมีความหวัง ปริญเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่มีความเฉลียวฉลาด วิสัยทัศน์กว้างไกล และเข้าใจเรื่องราวต่างๆ ได้ง่าย นางกับสามีจึงวางใจให้ปริญได้สานต่อธุรกิจโรงแรมทั้งหมดโดยไม่มีความกังวลใดๆ

“แต่ว่า…”

ปริญกำลังจะปฏิเสธ เพราะปกติแล้วหากต้องลงไปดูงานต่างจังหวัด เขาก็มักจะให้พนักงานคนสนิทลงไปดูแทน แต่จู่ๆ ก็คิดขึ้นได้ว่าพีรดาเองก็ทำงานอยู่ที่โรงแรมในภูเก็ต และการได้ดูงานที่ภูเก็ตนั้นก็อาจจะทำให้ได้เจอเธอ

“นะลูกนะ แม่อยากให้ปริญไปดูด้วยตัวเอง เราจะเสียเงินก้อนโตคุณแม่ก็อยากให้ลูกเป็นคนพิจารณาเอง” ผู้เป็นคุณแม่พูดอย่างใจคิด หากลูกเห็นดีเห็นงาม นางก็ไม่มีอะไรต้องห่วง

“ผมเห็นด้วยกับคุณแม่ครับ กำลังจะบอกว่า ผมควรลงไปดูด้วยตัวเอง จะไปวันมะรืนนี้เลยครับ” ปริญตอบตกลงอย่างว่าง่าย อันที่จริง ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดต้องเคลียร์งานที่โรงแรม เขาก็คงให้เลขาฯ คนใหม่ช่วยจองตั๋วเครื่องบินไฟท์เดียวกับพีรดาแล้ว

“ดีมากเลยลูก จริงสิ แม่เพิ่งนึกได้ว่าหนูพายก็อยู่ที่ภูเก็ตนี่”

ปราณีพูดขึ้น เมื่อนึกชื่อเพื่อนสนิทสมัยเรียนของลูกชายได้ แต่ก่อน ปริญมักจะพาพีรดามากินข้าวที่บ้าน แล้วจู่ๆ ฝ่ายนั้นก็หายไป จนถึงตอนนี้นางก็ไม่เคยได้เจอหน้าอีกเลย

“ครับ พายมีโรงแรมเล็กๆ ธุรกิจที่บ้านเขาอยู่ที่ภูเก็ต” ชายหนุ่มตอบผู้เป็นคุณแม่ พร้อมกับนับถือความเป็นคนความจำดีของท่านเหลือเกิน

“งั้นก็ดีเลย ปริญก็ให้หนูพายแนะนำสิลูก เดี๋ยวนี้ แม่ไม่ค่อยเห็นลูกพูดถึงหนูพายเลย หรือว่าเราสองคนทะเลาะกัน” นางถามออกไปตามตรง เพราะใครๆ ก็รู้ว่าปริญกับพีรดาแทบจะตัวติดกัน แต่จู่ๆ ลูกชายก็ไม่พาพีรดามาที่บ้าน และไม่พูดชื่อนี้มาเป็นเวลาหลายปีแล้ว

“เปล่าครับ ก็เรียนจบแล้วแยกย้ายกันไปแค่นั้นเอง นานๆ ถึงได้เจอกันที” ปริญตอบแบบเลี่ยงๆ ทั้งที่สาเหตุที่ทำให้เขาและเธอต้องห่างกันจริงๆ มันก็เป็นเพราะตนเองล้วนๆ

“อืม…แม่จำได้นะ ว่าแต่ก่อน ปริญกับหนูพายสนิทกันมาก สนิทจนแม่คิดว่าเราสองคนต้องคบกันเป็นแฟนแน่ๆ”