จือหลินนางเดินนำหน้าทุกครั้งไปตำแหน่งที่นายพรานกงนอนหมดสติอยู่ ชาวบ้านเมื่อเห็นบาดแผลต่างก็ตกใจกลัว
หากนายพรานกงที่เก่งกาจยังพลาดท่าเช่นนี้ ต่อไปพวกเขาจะไปหาของป่ากันได้อย่างไร
จือหลินมองพวกเขาที่ช่วยกันหามนายพรานกงลงเขานางก็ไม่คิดที่จะเอ่ยเตือน เพราะนางตรวจดูขาของเขาแล้วมันไม่ได้หักยังไม่ต้องระวังในการเคลื่อนย้ายมากนัก
“แม่หนู เจ้านามอันใดหรือ” อี้หนิงเอ่ยถามจือหลิน หลังจากที่นางให้บุตรชายพาท่านหมอตามเข้าไปดูสามีที่ในเรือนแล้ว
“ข้า ฟู่จือหลินเจ้าค่ะ” อี้หนิงเอ่ยขอบคุณจือหลินก่อนจะเข้าไปในเรือนเพื่อดูสามี
“นังหนูหลิน เจ้ามาทำอันใดที่นี่” ผู้นำหมู่บ้านจางที่เพิ่งจะมาก็เอ่ยถามจือหลินที่เห็นนางมาอยู่อีกฟากของหมู่บ้านอย่างแปลกใจ
“วันนี้ข้าขึ้นเขาเจ้าค่ะ แต่เดินออกนอกเส้นทางที่เคยเดินทุกวัน จนหลงมาถึงป่าฟากนี้แล้วพบกับพรานกงเข้า” จือหลินเอ่ยเล่าเรื่องให้ท่านผู้นำหมู่บ้านฟัง
“เด็กดี คราวห
