“แก!! ไอ้ลูกทรพี โผล่หน้ามาให้เห็นแล้วเหรอ” ยายทองไม่พูดเปล่า รองเท้าคู่โปรดของนางบิน ไปโดนที่หน้าผากของบุตรชายเต็มๆ
“โอ๊ย!! แม่ทำไมทำแบบนี้ นี่แม่จะฆ่าฉันหรือไง” นายอานนท์เอามือลูบหัวป้อยๆ แล้วก็เอ่ยออกมาเสียงเศร้า ส่วนปรารินได้แต่หัวเราะด้วยความสะใจ เธอก็เป็นห่วงน้าชายของเธอเหมือนกันนั่นแหล่ะ แต่เรื่องนี้เธอก็เห็นด้วยกับยายของเธอว่าคนอย่างน้าชายของเธอนั้นต้องโดนบ้าง เผื่อว่าสติจะกลับมา แล้วจะได้รู้ว่าอันไหนไม่ควรทำ
“แกหัวเราะอะไรน่ะนังริน นี่เดี๋ยวนี้แกกล้าหัวเราะฉันแล้วเหรอ” นายอานนท์ดุหลานสาว ตอนนี้เขารู้สึกว่าตนเองนั้นอับอายมาก แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการขู่หลานสาวเท่าน้น
“ยิ่งกว่าหัวเราะก็กล้าเถอะ” ปรารินเอ่ยออกมาด้วยสายตาท้าทาย บอกตรงๆ ว่าเธอแทบจะไม่เหลือความเคารพในตัวน้าชายของเธอแล้ว ในเมื่อทำตัวไม่ดี ก็ต้องโดนแบบนี้ล่ะ ถ้าเป็นคนดี น่าเคารพนับถือ คงไม่มีหลานสาวคนไหนทำแบบนี้
