“จ๊ะยาย” ร่างบางค่อยๆ เดินขึ้นไปด้วยความเสียใจ เธอผูกพันกับที่นี่ไปแล้ว ต่อแต่นี้จะไม่มีหมอนข้างที่อบอุ่นอย่างพ่อเลี้ยงการันต์อีกแล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้ น้ำตาของเด็กสาวก็พาลไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่สามารถควบคุมมันได้
พ่อเลี้ยงการันต์ได้แต่มองตามร่างบางด้วยความเสียใจ เรื่องราวระหว่างเขาและเธอจะต้องไม่จบลงแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นที่ผ่านมามันเรียกความรักหรือไม่ ตอนนี้พ่อเลี้ยงรู้สึกสับสนภายในใจเหลือเกิน
“ยายจะว่าอะไรมั้ยครับ ถ้าผมขอไปเยี่ยมรินบ้าง” การันต์เอ่ยออกมาเสียงเครียด
“อย่าเลยพ่อเลี้ยง ยิ่งได้เจอกันบ่อยๆ มันจะยิ่งทำให้นังรินมันตัดใจจากพ่อเลี้ยงไม่ได้สักที พ่อเลี้ยงก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับมัน อย่าทำให้นังรินมันต้องเจ็บไปมากกว่านี้เลย” ยายทองเอ่ยอย่างคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน
“แล้วถ้าผมพิสูจน์ได้ว่าผมจริงใจกับริน ยายจะเปิดโอกาสให้ผมกับรินมั้ยครับ” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พ่อเลี
