เจรจา...1
469 คำ
“หนูขอเอาตัวหนูแลกโฉนดฉบับนั้นได้มั้ยคะ พ่อเลี้ยงจะทำอะไรกับหนูก็ได้ หนูยอมทุกอย่าง” ปรารินข่มความเจ็บปวดไว้แล้วกล่าวสิ่งที่เธอคิดออกมา
“นี่จะบ้าเหรอ ฉันไม่ยอมเสี่ยงคุกพรากผู้เยาว์หรอกนะ ดูก็รู้ว่าไม่น่าจะเกินสิบแปด” การันต์ตกใจมาเมื่อได้ยินเงื่อนไขของเด็กสาว เขาได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา
“พ่อเลี้ยงไม่ติดคุกแน่นอน หนูอายุสิบเก้าปีแล้ว หนูจะทำหนังสือสัญญาไว้ ถ้าหนูสมยอมพ่อเลี้ยงก็ไม่ต้องติดคุกแล้ว ตกลงมั้ยคะ” เด็กสาวจ้องมองที่พ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยแววตากลมโต
“เธอนี่ถ้าเป็นลูกเป็นหลานฉันจะจับตีก้นซะให้เข็ด ฉันไม่รับเงื่อนไขบ้าๆ นี่หรอกกลับไปได้แล้ว ไปเตรียมตัวย้ายออกแล้วหาที่อยู่ใหม่ดีกว่ามาเสียเวลาขอร้องฉัน” การันต์กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กสาวอายุสิบเก้าจะมีความคิดแบบนนี้
“น้าหนูเอาเงินพ่อเลี้ยงไปเท่าไหร่ ถ้าพ่อเลี้ยงไม่สนใจหนูลองไปคุยกับเสี่ยอ๋าก็ได้ ถ้าได้เงินมาแล้วหนูจะเอามาไถ่ที่ดินคืน”
ปรารินยังไม่ยอมแพ้ ในเมื่อพ่อเลี้ยงไม่สนใจในตัวเธอ เธอคงต้องไปหาเสี่ยอ๋า เสี่ยเจ้าของร้านทองที่ต้องการส่งเสียค่าเทอมเธอมาตลอด แต่เด็กสาวรู้สึกรังเกียจ เธอจึงไม่ยอมเล่นด้วย แต่บัดนี้เธอถึงทางตัน การเดินเข้าไปหาเสี่ยอ๋ามันจะทำให้เธอสามารถหาเงินมาไถ่ที่ดินจากพ่อเลี้ยงการันต์ได้
“นี่เธอเป็นเด็กประเภทไหน เธอทำไมคิดทำแต่เรื่องแย่ๆ แบบนี้ แล้วผู้ปกครองของเธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่”
การันต์ตะคอกเสียงใส่คนตัวเล็กด้วยความโมโห นี่เธอไม่รู้เลยหรือว่าเสี่ยอ๋าเป็นคนยังไง การที่เธอจะไปยื่นข้อเสนอแบบที่เธอให้กับเขา บางครั้งเธออาจจะต้องเสียตัวฟรี โดยที่ไม่ได้อะไรกลับมาเลยก็ได้ แล้วยังจะกล้าไปเล่นกับไฟแบบนั้นอีกหรือ
“ก็หนูทนเห็นยายเสียที่ดินผืนเดียวของยายไปไม่ได้ ถ้าคุณไม่รับเงื่อนไขของฉันก็ไม่ต้องมายุ่ง” ปรารินขึ้นเสียงใส่เช่นกัน
“ให้ตายเถอะ เธอนี่มันดื้อด้านจริงๆ” การันต์สบถออกมาด้วยความโมโห เขาไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกเป็นห่วงเด็กสาวตรงหน้าขึ้นมาทันทีที่เธอพูดถึงเสี่ยอ๋า
“ตกลงมันเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจะได้คุยกับเสี่ยอ๋า” ปรารินยังคงไม่ยอม เธอต้องการทราบยอดหนี้ เพื่อที่ว่าเธอจะได้ตกลงเงื่อนไขกับเสี่ยอ๋าให้ถูกต้อง
- ผู้เขียน
