หวินซีแต่งกายด้วยอาภรณ์ของหวินชิง อาภรณ์สีขาวโปร่งเบาปักดิ้นทองคำลายหงส์ นางผัดแป้งแต้มชาดเพียงบางเบา ผมรวบขึ้นปักปิ่นหงส์ทองประดับเพชรสีชมพูส่องประกายเล่นแสงไฟ รูปลักษณ์ของหวินซีแลดูเหมือนหวินชิงไม่ผิดเพี้ยน
ชินหวางอ๋องดื่มชา รับประทานของว่างอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง ดวงตาพยัคฆ์กวาดมองนางทั้งเรือนกายเมื่อเห็นหวินซีสวมอาภรณ์ของอดีตชายาเอก กิริยาชดช้อย ยามชะม้ายชายตายิ่งเรียกได้ว่าไม่มีจุดจับผิด
“คารวะชินวางอ๋องเพคะ” นางยอบกายคารวะ ทีท่าชดช้อยบอบบางดั่งกลีบดอกเหมยแรกผลิบาน
“กิริยาเจ้า ทั้งสีหน้าแววตา เหมือนนางไม่มีผิดเพี้ยน”
“ท่านคิดว่า ท่านราชครูจะจับผิดได้หรือไม่”
“ข้าไม่รู้ เจ้าต้องดูจากความทรงจำของหวินชิงว่านางมีความสัมพันธ์ระหว่างบิดากับบุตรสนิทสนมใกล้ชิดเพียงใด”
หวินซีเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างท่านอ๋อง นางหลับตาลง มองความทรงจำของหวินชิงจากในหัวสมองของตน
“ราชครูเจาหยวนกับหวินชิงค่อนข้า
