กุญแจนกยูงสีเลือด
ชินหวางอ๋องวางรูปปั้นเทพเจ้ากวนอูบนโต๊ะกลางห้องโถง ไม่รู้หวินซีจะเล่นไม้ไหนอีก เขาได้แต่เงียบไว้ ไม่อยากพูดอันใดออกไปให้นางเสียแผน
เป็นครั้งแรกที่เล่ออี้ได้แต่ทำตัวไหลไปตามน้ำตามคำสั่งสตรี (ผู้ซึ่งถือว่าเป็นของเขาไปแล้วเมื่อครู่) นางจะทำการอันใดก็ไม่บอกกล่าวก่อน
ชินหวางอ๋องยังยืนแข็งทื่อมิปริปากกล่าวถ้อยความ เห็นนางอุ้มพระโอรสของตนเข้ามาเขาได้แต่ทำตาปริบ ๆ
นางเลิกแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นพ้นข้อมือ แล้วยื่นอ๋องน้อยเล่ออันฉางส่งให้ท่านราชครู เล่ออี้รู้ว่านางจงใจให้บิดาของนางเห็นข้อมือขาวทั้งสองข้างซึ่งไร้จุดพรหมจรรย์ แน่ล่ะ นางเพิ่งบอกเขาทำลายมันไปเมื่อครู่ สตรีน่าตาย!
“เล่ออันฉางคิดถึงท่านตายิ่งนัก” หวินซีส่งเด็กชายอ้วนป้อมสมบูรณ์ให้ราชครูอุ้ม
สายตาของบิดาตวัดมองไปยังข้อมือกลมกลึงของบุตรสาวซึ่งไร้แต้มพรหมจรรย์ปรากฏอยู่
“ท่านพ่อกล่าวราวกับว่าข้าคือหวินซี” นางหยั่งเชิง
