คืนก่อนการล้มล้างราชบัลลังก์ หวินซีลอบเข้าไปหาแม่ทัพหานตงที่จวนแม่ทัพ เขาถึงกับตกใจตาเบิกค้าง
“เจ้ามาได้อย่างไรหวินชิง”
“ข้าคิดถึงท่าน รุ่งสางยามเหม่าข้าต้องระเบิดตำหนักตามคำสั่งของท่านพี่ ข้าต้องสูญเสียลูก ข้ายังทำใจไม่ได้เจ้าค่ะ”
“พี่บอกเจ้าแล้วว่าเราจะมีลูกอีกกี่คนก็ย่อมได้”
สายตาหานตงเป็นประกายวาววับ แต่แฝงไปด้วยความเคลือบแคลงใจ เมื่อก่อนไม่ว่าเขาชักจูงอย่างไร เรื่องที่หวินซีไม่มีทางทำเด็ดขาดคือกำจัดบุตรของตนเอง นางอยากกำจัดเพียงเล่ออี้เท่านั้น มาครานี้นางกลับยอมกำจัดอ๋องน้อยเล่ออันฉางโดยไม่ปริปาก
“ถ้าเช่นนั้นมาทำบุตรใส่ในครรภ์ข้าก่อนดีหรือไม่ หากข้าพลาดขึ้นมาหรือตายจากท่าน มิได้พบกันอีกข้าจะได้ไม่ต้องเสียใจ ถือว่าการร่วมรักนี้คือการย้ำเตือนว่าเรารักกันมากเพียงใด” หวินซีชวนหานตงร่วมรัก
“เจ้าช่างน่ารัก”
“มาเถิดหานตง”
หวินซีรีบดึงหานตงเข้าไปในห้องนอนใหญ่ นางรีบปลดเปลื้องอาภรณ
