ประตูห้องผ่าคลอดถูกเปิดเข้ามา หญิงสาวที่กำลังนอนหลับตาอยู่รับรู้ถึงฝ่ามือที่กำลังเช็ดน้ำตาออกให้เธออย่างเบามือ รัตติกาลค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าหล่อที่สวมใส่แมสสีเขียวปิดบังใบหน้าเอาไว้ เขากำลังนั่งอยู่เหนือศีรษะของเธอเธอ ดวงตาคมจับจ้องมองมาพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้าไม่ต่างกันเลย เป็นครั้งแรกในรอบ 6 เดือนที่ผ่านมา ทั้งสองเพิ่งจะได้มีโอกาสอยู่ใกล้และจ้องมองสบตากันอย่างตอนนี้ที่กำลังเป็นอยู่
"คุณมาได้ยังไงคะ?"
"ฉันขอหมอศรัณย์เข้ามาเอง เธอคงไม่คิดจะไล่ฉันออกไปหรอกใช่ไหม?"
คำถามของเขาทำให้หญิงสาวน้ำตาร่วงหล่นออกมาอีกครั้ง เธอดีใจมากต่างหากที่ในเวลานี้มีเขามาอยู่ใกล้ ๆ
"เธอกลัวหรือเปล่า เธอเก่งมากนะรัตติกาล ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้ ลูกกำลังจะออกมาให้เธอได้โอบกอดอย่างที่เธอตั้งใจเอาไว้แล้วนะ เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะรัตติกาลฉันจะมากวนใจเธอแค่วันนี้ ฉันแค่อยากอยู่ตรงนี้เป็นกำลังใจให้กับเธอ อยากเห็นหน
