ตอนที่ 41 อโหสิกรรม
“แม่ช่วยด้วย” ไอ้รุ่งร้องโหยหวนออกมาอย่างน่าเวทนา ดวงตาเหลือกเหล่มองหาแม่ผู้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของมัน
“ปล่อยลูกกู...ปล่อยลูกกู”
“มึงสองคนแม่ลูก สมควรตายแล้ว ในเมื่อกูเลี้ยงดูพวกมึงอย่างดี แล้วมึงยังคิดไม่ซื่อ เช่นนั้นกูจะทำให้มึงได้รู้สำนึกว่า การคิดคดทรยศต่อครูบาอาจารย์มันจะได้รับเคราะห์กรรมอย่างไร” ไอ้ทองเลาะมีดปลายแหลม กรีดลึกลงไปทะลุผ่านเนื้อหนังอ่อนนุ่ม
ท่ามกลางความมืดดำจากความทรงจำ อันย้อนลึกถอยหลังไปไกลหลายชาติ หลายภพ เสียงร่ำไห้จากดวงใจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ แม้ลูกของตัวจะชั่วช้าสามานย์สักเพียงใด แต่อย่างไรเสียนั่นก็ถือว่าเป็นเลือดจากอก ตาประสานตา สองมือแม่ลูกที่พยายามไขว่คว้าเข้าหากัน ก่อนที่ชะตาชีวิตของไอ้รุ่งนั้นจะขาดสะบั้นดับหาย ก่อนได้สัมผัสความรัก ความห่วงใยจากแม่เป็นครั้งสุดท้าย หยดน้ำตาแห่งความขลาดกลัวรั่วไหลออกมาเป็นสายเลือด
ครืดดดดด
แผ่นหน
