“ซวยจริง… มาเจอผู้โดยสารอย่างมึง… ”
แดนน์ส่ายหน้า
“แหม… น่าจะเรียกว่าโชคดีมากกว่าที่เจอผม”
“โชคดียังไง… ”
หัวคิ้วของแดนน์ชิดเข้าหากัน
“น่ารัก… ไม่ชักดาบ… ”
“ไอ้บ้าเดี๋ยวกูถีบ… ”
แดนน์ยกเท้า เทมป์หลบเร็วพอกัน
“มีที่ไหน… อุตส่าห์ขับรถมาส่ง… เงินค่าน้ำมันก็ไม่ได้ แล้วยังต้องมาเสียเงินค่าห้องอีก”
“โถ… เดี๋ยวสายๆ ผมจ่ายให้… ผมไม่มีเงินแต่มีนี่”
เจมส์เอามือจับสร้อยคอทองคำที่คอ
“เดี๋ยวสายๆ ผมเอาสร้อยไปขาย… ได้ร่วมสองหมื่น เชื่อหรือยังว่าผมไม่ชักดาบพี่หรอกน่ะ”
ในเวลาต่อมา
ภายในห้องพักมีสองเตียงคู่กัน แดนน์กับเทมป์นอนคนละเตียง แอร์เย็นฉ่ำภายในห้องยิ่งชวนให้ง่วง
เสียงขยับตัวของเตียงข้างๆ ทำให้เทมป์พลิกตัวมามอง สายตาปะทะเข้ากับดวงตาของแดนน์
“มองผมทำไมพี่… ”
เทมป์มองจ้องตาแดนน์อย่างสู้สายตา
“มองคนน่ารักมั้ง… ”
แดนน์ตอบอย่างมีอารมณ์ขัน
“ว้าว… นี่จะจีบผมใช่ไหม”
เทมป์ยิ้ม แทนที่จะตก
