“วะ …ว่าอย่างไรนะ”
เขาไม่ตอบนางแต่หันตัวนางลงไปที่เตียงแทนเพื่อให้รับจูบที่เขาส่งไปอีกครั้ง คราวนี้นางยอมหลับตาลงและค่อยๆดันลิ้นออกไปชนกับลิ้นของเขา ไม่นึกว่าท่านอ๋องจะช่ำชองเรื่องเช่นนี้ ใช่สิ ก่อนหน้านี้เขามีพระสนมตั้งเจ็ดคน…
“อื้อ ท่านพี่ ปล่อยก่อน”
“ชิงเยี่ยน เจ้ากลัวแล้วงั้นหรือ”
“ข้า…ท่าน…เหตุใดท่านจูบเก่งปานนี้ ก่อนหน้านี้กับพระสนมทั้งเจ็ดคนนั่น!!”
“นี่เจ้าพูดอะไร นี่…เชิงเยี่ยนหรือว่าเจ้า!! พวกเจ้าพูดคุยกันแต่งเรื่องอันใดกันแน่ในตำหนักนี้!!”
“ข้า…เปล่านะเพคะ คือว่า ข้าเดาเอา ท่านเก่งถึงเพียงนี้ แสดงว่าพระสนมที่ผ่านมานั่นก็….”
“ข้าไม่เคยแตะต้องพวกนาง เอาล่ะ แต่งตัวเถอะ อีกไม่กี่ชั่วยามต้องเตรียมตัวออกไปงานเทศกาลแล้ว”
“แล้วท่านจะไปที่ใด”
“ข้าจะไปจัดการเรื่องบางอย่าง”
“ท่านคงไม่หาเรื่องลงโทษคนในตำหนักหรอกนะเจ้าคะ”
“เจ้าเองก็คลุกคลีกับพวกนางให้มันน้อยๆหน่อย เหตุใดชอบฟังแต่เร
