“โอเคครับ ทั้งสองคนคิดถึงคุณพ่อเท่ากันนะ ไม่มีใครคิดถึงคุณพ่อมากกว่าใคร เป็นพี่น้องกันต้องรักกันไว้ เข้าใจมั้ยครับ” บัดนี้บุตรสาวทั้งสองอยู่ในอ้อมกอดของเจตน์ ก่อนที่ทั้งสองจะยอมพยักหน้าตกลง ส่วนตัวแสบของบ้าน แม้ว่าจะมีทีท่าอยากจะคิดถึงบิดามากกว่าพี่ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะบิดากำลังบอกให้เธอสงบศึกที่เธอต้องการเอาชนะ
“ดูหน้ากระต่ายสิคะ สงสัยอยากคิดถึงคุณพ่อมากกว่า หน้ามุ่ยเชียว” ปุญญิศาหลุดหัวเราะกับท่าทางของบุตรสาวตัวน้อย
“นั่นน่ะสิ” เจตน์ยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของบุตรสาว แต่เขาก็ต้องปล่อยผ่าน เพราะวันนี้บุตรสาวทำเกินไป คราวนี้เล่นของมีคมมันอาจจะเป็นอันตราย เขาต้องบอกบุตรสาว เพราะบุตรสาวค่อนข้างกลัวเขามากกว่ามารดา
“กระต่ายครับ วันนี้หนูทำอะไรผิดครับ บอกพ่อทีครับ” เจตน์กล่าวอย่างใจเย็น
“ไม่มีค่ะ” เด็กน้อยรีบบอกทันที ในขณะที่สายตายังสนใจกับของเล่นในมือ
“ใครนะที่ไปตัดผมพี่กระแต” เจตน์รีบถา
