บ่วงสิเน่หาเมียบำเรอ

คนละชั้น...2

เขาเดินสนทนากับผู้หญิงคนนั้น ก่อนที่จะผ่านแผนกต้อนรับที่เธอทำงานอยู่ โดยไม่มีแม้แต่หางตาจะชายตามามองเธอ ตอนนี้ปุญญิศาเจ็บปวดใจเหลือเกิน พลันจิตสำนึกด้านชั่วก็เริ่มทำงาน คำแนะนำของเพื่อนสาวคนสนิทก็เข้ามาอยู่ในหัวอีกครั้ง ถ้าอยากครอบครองเขาเธอก็ต้องใช้วิธีที่เพื่อนเธอแนะนำ ไม่อย่างนั้นเธอคงทำได้ดีที่สุด เพียงแค่ยืนมองผู้ชายที่เธอรักเดินจากไป

เมื่อไตร่ตรองอยู่หลายรอบ ปุญญิศาก็ตัดสินใจที่จะทำแบบที่มีนาแนะนำ เธอจึงส่งข้อความหาเขา นัดเขาเพื่อมาหาที่ห้อง เป็นนานทีเดียวกว่าที่เจตน์จะอ่านข้อความของเธอ แต่เมื่ออ่านแล้ว เขาก็ตอบมาว่าโอเค ซึ่งมันทำให้หญิงสาวใจชื้นขึ้นมานิดนึงว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ไปไหนต่อกับผู้หญิงคนนั้น

“มีอะไรหรือเปล่า ปกติไม่เคยเห็นอ้อนให้มาหา” ทันทีที่ชายหนุ่มเข้ามาในห้อง เขาก็เอ่ยถามหญิงสาวด้วยความฉงน

“ปุ่นมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นข่าวดีหรือข่าวร้ายสำหรับคุณ” ปุญญิศาทิ้งปริศนาไว้ เธอค่อนข้างกังวลกลัวว่าเขาจะจับได้

“เรื่องอะไรล่ะ ไหนลองเล่ามาซิ” เจตน์เอ่ยเสียงนุ่ม เขาเห็นแววตาที่ดูกังวลของหญิงสาวแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงจะบอกว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันก็แค่ความสัมพันธ์ทางกายเท่านั้น แต่ความผูกพันที่มันมีมามันไม่อาจทำให้เขาเมินเฉยต่อความทุกข์ใจของอีกฝ่ายได้

“ปุ่นท้องค่ะ” นานทีเดียวกว่าที่หญิงสาวจะเอ่ยคำนี้ออกมาได้ ด้วยเพราะว่ามันไม่ใช่ความจริง มันทำให้หญิงสาวลังเลที่จะพูดมันออกมา เพราะคำที่เธอพูดออกมานั้นมันจะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล

“มันก็เป็นเรื่องดีนี่นา ทำไมต้องทำเสียงเศร้าแบบนั้น” นานทีเดียวกว่าที่เจตน์จะเอ่ยออกมาได้ เขายอมรับว่าตกใจเป็นอย่างมาก แต่คนอย่างเขาเป็นลูกผู้ชายพอ ในเมื่อเขากล้าทำเขาก็ต้องกล้ารับ

“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ความสัมพันธ์ที่เราคุยกันไว้ตั้งแต่ต้นมันก็แค่เรื่องนั้น” หญิงสาวรีบพูดทันที เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะตอบเธอว่ายังไง

“มันไม่เกี่ยวหรอกว่าเราจะเริ่มที่แบบไหน มันเกี่ยวที่ว่าตอนนี้เรากำลังจะเป็นพ่อแม่คน ในเมื่อเขามาเกิดแล้ว สิ่งที่เราต้องทำต่อไปก็คือการทำหน้าที่พ่อแม่ให้ดีที่สุด” เจตน์เอ่ยออกมาด้วยความใจเย็น เขาไม่ได้คิดสักนิดว่าปุญญิศาปล่อยตั้งครรภ์เพื่อจับเขา หรือเหตุผลที่เป็นด้านลบอื่นๆ สำหรับเธอ เพราะสำหรับเขา เธอก็คือผู้หญิงที่เจียมตัวคนหนึ่ง อยู่ในสถานะที่เขามอบให้เท่านั้น เธอไม่เคยเรียกร้องอะไรมากไปกว่าที่เขาให้เธอเลย

“แต่เรามันคนละชนชั้นเลยนะคะ” เมื่อต้องเล่นละครต่อ ปุญญิศาก็ต้องไปให้สุด แต่ในใจก็แอบรู้สึกผิดที่ต้องโกหกชายหนุ่ม แต่ผลของการโกหกมันคุ้มค่ากว่าที่เธอคิดมากมาย เพราะเธอได้เห็นด้านดีๆ ของเขา ด้านที่เธอไม่เคยได้เห็นมาก่อน แต่ปัญหาที่ตามมาตอนนี้ ถ้าเขารู้ความจริงเข้าเธอจะทำยังไง ในเมื่อเธอไม่ได้ตั้งครรภ์จริงๆ มันเป็นแค่เรื่องที่เธอกุขึ้นมายึดเขาไว้เพื่อเป็นของเธอคนเดียว

“ชนชั้นที่ว่านั้นมันไม่มีอยู่จริงหรอก เดี๋ยวครั้งหน้าประชุมผู้บริหารที่โรงแรมฉันจะถือโอกาสเปิดตัวเธอนะ แล้วเราจะแต่งงานกันหลังจากนั้น เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องของเธอจะได้ไม่เป็นลูกนอกสมรสของเรา” แต่ละถ้อยคำที่ตอบมาของเขาล้วนแล้วแต่บริสุทธิ์จนทำให้หญิงสาวรู้สึกผิด แต่จะทำยังได้ ในเมื่อความเห็นแก่ตัวเอาชนะทุกสิ่ง เธอจึงต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น