บทที่28
ตัดสินใจอะไรมันก็ต้องเด็ดขาด ตัดสินใจจะบอกผัวมันก็ต้องแน่วแน่สิวะอีพริก ผัวเราไม่บอกผัวเพื่อนหรอก ถ้าเขามา เขาก็มาคนเดียวแน่นอน
เพราะฉะนั้นเลิกคิดให้สมองมันฟุ้งซ่านได้แล้ว ที่เหลือก็นั่งสวยๆ รอยิ้มให้ผัวค่ะชะนี
“สวัสดีครับ…” ฉันหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มหล่อดังขึ้นมาจากข้างๆ คือก่อนหน้านี้ฉันนั่งหลับตากำลังทะเลาะกับตัวเองเรื่องที่บอกพี่โยธาไปว่าตอนนี้ฉันอยู่บางแสน เลยไม่ทันได้โฟกัสว่าใครมาทักทายอยู่ข้างๆ พอหันไปดูเลยเผลอตกใจใหญ่โตที่เห็นคนที่ฉันเคยให้เบอร์ไปเมื่อคราวก่อนนั่งยิ้มให้ฉัน
“พี่ภาคิน?” ใช่แล้ว คนที่ทักทายฉันเมื่อกี้ก็คือพี่ภาคิน
“ครับ พี่เอง” พี่ภาคินยิ้มให้ฉัน ฉันที่เห็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์นั่นแล้วก็เลยยิ้มเขินกลับไปเล็กน้อย
ก็พูดตรงๆ ไปเลยนั่นแหละว่าเขินจริง อีกอย่างคือไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอพี่เขาที่นี่ด้วยไง
โอ้ยมึง หรือว่านี้จะเป็นพรหมลิขิตวะ แต่เดี๋ยวขอตบปากตั
