บทที่2
1039 คำ
บทที่2
[specail part]
@คอนโดโยธา
หลังจากที่เขาดึงข้อมือเล็กเข้าไปหลบมุมตอนที่เธอวิ่งหนีอะไรสักอย่างได้ เขาก็ถามเธอไปหนึ่งประโยค แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบก็เป็นลมพับในอ้อมแขนของเขาเสียก่อน เขาจึงจำเป็นต้องรีบพามาที่คอนโด เนื่องจากห้องพยาบาลปิดไปแล้ว ครั้นจะพาเธอไปนอนพักในห้องสโมสรก็ขี้เกียจจะตอบคำถามเพื่อนอีก จึงตัดสินใจพาร่างเล็กที่สลบเหมือดไปกลับมาที่คอนโดแทน
แต่จนถึงตอนนี้แล้วร่างบางบนเตียงก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นมาสักนิด ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเธอวิ่งหนีอะไรมา เพราะตอนที่เขาอุ้มเธอออกไปก็ไม่พบเห็นว่ามีอะไรผิดปกติ จะมีก็เพียงแค่หมาสองตัวที่ยืนลิ้นห้อยอยู่แถวๆ นั้นเท่านั้น
"ไปให้พ้นเลยนะหมาบ้า! ชิ้ว! ไป๊!"
ร่างสูงของโยธาที่เดินออกมาจากห้องน้ำขณะที่กำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดเส้นผมอยู่ชะงักนิ่งอยู่กับที่ เมื่อจู่ๆ คนบนเตียงก็ละเมอเสียงดังออกมาแถมยังทำท่าทางปัดป่ายมือในอากาศเหมือนกำลังไล่บางอย่างอีกด้วย เขาที่ยืนดูอยู่เงียบๆ ถึงกับขมวดคิ้วงงว่าเธอละเมออะไร ก่อนจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
พรึบ!
เฮือก!
"บอกว่าไปให้พ้นไง! ไอ้หมาบ้า!"
โยธาตกใจเฮือกใหญ่ที่จู่ๆ พริกไทยก็เด้งตัวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้เขาที่กำลังยื่นใบหน้าเข้าไปดูเธอใกล้ๆ ถึงกับตกใจหมุนตัวหันหนีอย่างอัตโนมัติ แต่พอได้ยินประโยคที่เธอลั่นออกมาก็ถึงกับต้องรีบหมุนตัวหันไปหาเธออีกครั้ง เริ่มไม่แน่ใจว่าไอ้หมาบ้าที่เธอว่าหมายถึงเขาหรือใครกันแน่
"เธอ...โอเคหรือเปล่า"
น้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจเอ่ยถามออกไป ขณะเดียวกันคนที่ยังนั่งอารมณ์ค้างอย่างพริกไทยก็ค่อยๆ หันใบหน้าสวยไปตามเสียงที่ได้ยิน และทันทีที่เธอได้เห็นใบหน้าผู้ชายที่เธอนึกถึงเขาตลอดการวิ่งหนีหมานรกสองตัวนั่น เธอก็ปล่อยโฮออกมาทันที
"ฮื่อ~ พี่โยธา...ฮึก ช่วยพริกด้วย พริกโดนหมามันไล่มาอะ ไอ้หมานรกสองตัวนั่นมันทำให้พริกดูแย่ ฮึก" โยธาถึงบางอ้อทันทีที่ได้ยินประโยคสะอึกสะอื้นจากคนที่นั่งร้องไห้ปิดหน้าปิดตาอยู่บนเตียง หมาสองตัวนั่นที่เขาเห็น คงจะเป็นตัวเดียวกันกับที่เจ้าของเสียงร้องไห้ตอนที่โดนไล่มาแน่ ถึงได้นั่งป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นไม่ไปไหน
โยธาอดเอ็นดูพริกไทยไม่ได้ มือใหญ่จึงค่อยๆ ทาบลงบนศีรษะเล็กก่อนจะลูบเบาๆ เป็นการปลอบ
"ไม่ต้องร้องนะ ในห้องพี่มันไม่มีหมาตัวนั้นแล้ว"
"ฮึก" ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินคำปลอบโยนจากร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะอ้อนขอบางอย่างที่ทำให้คนถูกขอถึงกับไปต่อไม่ถูก "กอดพริกหน่อยได้มั้ยคะ พริกตกใจยังไม่หายเลยอะ"
ดวงตาใสรื้นไปด้วยน้ำตากะพริบตาปริบๆ ทำหน้าทำตาออดอ้อนสุดฤทธิ์ หวังจะใช้โอกาสนี้พิชิตหัวใจคนใจร้ายอย่างเขา ใช่แล้วเธอกำลังพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส
มันจะมีโอกาสไหนอีกที่จะได้มาเยือนถึงถิ่นของเขาอย่างตอนนี้ และมันจะมีโอกาสไหนอีกที่จะได้อยู่สองต่อสองตามลำพังในที่ลับสายตาผู้คนแบบนี้
คืนนี้แหละ เธอจะใช้มารยาทั้งหมดที่มีให้เป็นประโยชน์ เธอจะใช้โอกาสที่หมานรกสองตัวนั่นมอบให้ใช้ให้เป็นประโยชน์ที่สุด
หมับ!
"...ตัวพี่หอมจัง พริกได้กลิ่นแล้วรู้สึกค่อยๆ หายตกใจขึ้นมากเลยค่ะ" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมกอดปลอบเธอสักที เธอจึงดึงเอวหนาเข้ามากอดเสียเองให้จบๆ ไป ก่อนจะแนบใบหน้าลงตรงช่วงเอวของอีกฝ่าย สูดดมกลิ่นสบู่อ่อนๆ ที่ติดมาจากร่างกายอีกฝ่ายอย่างผ่อนคลาย แต่พอลืมตาขึ้นมาเธอก็ต้องมาจ๊ะเอ๋กับบางอย่างที่อยู่เงียบๆ แต่แอบพองเล็กน้อยตรงกลางกายอย่างตะลึง
ซึ่งสิ่งนั้นมันก็แอบทำให้ใบหน้าสวยของเธอร้อนผ่าวได้ดีซะด้วย แถมยังทำให้เธอหายใจไม่ค่อยทั่วท้องสักเท่าไหร่อีก ยิ่งจ้องก็ยิ่งขนลุกสู่ นี่เธอหื่นขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย บ้าจริง
"พี่ว่าพริกไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยดีกว่านะ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง"
"ไม่กลับได้ไหมคะ พริกยังตกใจไม่หายเลยอะ ถ้ากลับไปพริกนอนไม่หลับแน่เลยค่ะ จะไปนอนค้างกับเพื่อนก็ไม่ได้เพราะเพื่อนมีผัวหมดแล้ว เห็นใจพริกหน่อยนะ" เอาสิวะ เขาต้องแพ้ให้กับลูกอ้อนของเธอบ้างแหละ อ้อนขนาดนี้แล้ว
"แต่พี่เป็นผู้ชายนะ"
"แค่นอนเฉยๆ ค่ะ พริกนอนที่โซฟาก็ได้"
ใบหน้าหล่อเหลาทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างจำยอม ยอมเห็นแก่ความรู้จักกันมาสักพักและเธอเองก็ไม่ใช่คนอื่นไกลจากไหน เป็นเพื่อนสนิทเมียเพื่อนแถมตามจีบเขามานานอีก ปล่อยให้กลับไปทั้ง ๆ ที่ยังตกใจอยู่ ก็ดูจะใจร้ายผิดมนุษย์มนาเกินไป แค่ให้นอนพักสักคืนคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"ไม่เป็นไร พี่นอนบนโซฟาได้ พริกนอนบนเตียงเถอะ"
"ขอบคุณนะคะ" จบประโยคของอีกฝ่ายที่ตอบกลับมาริมฝีปากสวยก็คลี่ยิ้มดีใจทันทีที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง ก่อนจะผละออกโดดลงเตียงเปลี่ยนไปยืนตรงหน้าคนตัวสูงแทน จากนั้นก็ทำสิ่งที่ทำให้อีกคนนิ่งตาค้างไปชั่วขณะ
จุ๊บ!
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
- ผู้เขียน
