ผมยอมรับว่า ‘เจ็บ’ แต่ในความเจ็บก็เจือไว้ด้วยความ ‘เสียวซ่าน’ ที่ยากจะอธิบาย… ใครไม่เคยโดนก็คงไม่รู้
“มึงร่านดีจัง… ”
คุณเจมส์ที่นั่งจิบเบียร์ดูเหตุการณ์สุดเร่าร้อนตั้งแต่ต้นจนจบ เดินเข้ามามองผมที่ขดตัวเหมือนลูกหมาน่าเวทนา
“คุณเจมส์จะเอาผมใช่ไหม… ถ้าอยากก็มาเลย”
ผมท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว เพราะว่าตอนนี้ช่องทางน้อยๆ ของผมนั้นมีสภาพยับเยินเกินกว่าคำว่าเจ็บ
“ไม่… กูไม่ได้อยากเอามึง… ”
คุณเจมส์กวาดสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“ดูท่าทางนายท่านชอบมึงมาก… ดี… กูจะได้หลุดพ้นเสียที… ”
คุณเจมส์กล่าว ทิ้งคำพูดปริศนาเอาไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งผมไว้กับความสงสัยในคำพูดเมื่อครู่
อีกสัปดาห์ต่อมา
ตอนค่ำ… เป็นคืนที่ผมนอนไม่หลับ หลังจากที่พยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็ยังกระสับกระส่ายอยู่พักใหญ่ๆ
ผมตัดสินใจเดินมาที่หน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปนอกห้อง
และช่างบังเอิญ…
ผมเห็นคุณเจมส์กำลังเดินไปที่ห้อ
