ตอนที่ 1 ยูเมะจัง
1048 คำ
ตอนที่ 1
ยูเมะจัง
เช้าวันต่อมา
เซนไคโร่เดินมาที่ห้องรับประทานอาหารที่ถูกจัดสำรับไว้แบบตั้งโต๊ะที่พื้นตามแบบฉบับชาวญี่ปุ่นดั้งเดิม ที่จะนั่งลงบนซะบุตงกับพื้น ทว่าวันนี้บรรยากาศในห้องรับประทานอาหารมันแปลกไปจากเดิม เมื่อเขาเดินเข้ามาพบกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
“มาแล้วเหรอเจ้าเซน มานั่งนี่สิ” เบนจิโร่ชี้ลงตรงที่นั่งข้างๆ หญิงสาว ทำให้เซนไคโร่ต้องจำใจเดินลงไปนั่งลงตรงที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้
“...” เซนไคโร่หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารทานทันทีที่นั่งลง ไม่ได้สนใจหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายเลยแม้แต่น้อย การกระทำไร้มารยาทของเซนไคโร่สร้างความไม่พอใจให้กับเบนจิโร่ไม่น้อย
“ไอ้เด็กคนนี้! วางตะเกียบลงเดี๋ยวนี้”
“...” เซนไคโร่วางตะเกียบลง แล้วเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าเหี่ยวย่นตามวัยของเบนจิโร่ด้วยสายตามีคำถาม ทว่าสีหน้ายังคงราบเรียบ และไร้อารมณ์ดังเดิม
“แกตาบอดรึไง นี่หนูยูเมะจังจากตระกูลมาสึดะ” เบนจิโร่แนะนำหญิงสาวหน้าตาน่ารักให้เซนไคโร่รู้จักด้วยน้ำเสียงที่ยังคงแฝงไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของหลานชายเมื่อครู่
“สวัสดีค่ะเซนไคซัง”
“...” เซนไคโร่หันมาเหลือบมองหญิงสาวที่เอ่ยทักทายข้างๆ เพียงนิด ก่อนจะหันกลับไปสบตากับผู้เป็นปู่อีกครั้ง “เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอครับ ว่าผมจะไม่แต่งงานกับคุณหนูตระกูลมาสึดะ” คำพูดตรงไปตรงมาของเซนไคโร่สร้างความตกใจให้กับเบนจิโร่ไม่น้อย แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือคำพูดของเขาทำลายความรู้สึกของหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ลงไปอย่างไม่ปรานี
“เซนไค! หยุดเสียมารยาทกับหนูยูเมะจังได้แล้ว” เบนจิโร่เอ็ดหลานชายด้วยแววตาโกรธจัด ก่อนที่จะค่อยๆ อ่อนลง เมื่อยูเมะเอ่ยแทรกขึ้นทำลายบรรยากาศอึมครึมนี่
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะท่านปู่ หนูเข้าใจค่ะ” ยูเมะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกอับอายต่อการกระทำของเซนไคโร่ที่แสดงออกมาราวกับรังเกียจเธอหนักหนาไม่น้อย แต่ก็ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นเอาไว้ในก้นลึกของหัวใจ
“เข้าใจแล้วก็กลับไปสิ” เซนไคโร่หันไปบอกกับยูเมะด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์จนเธอต้องก้มหน้าหลบสายตาเย็นชาคู่นั้น
“หนูยูเมะจังจะย้ายมาอยู่ที่นี่ เพื่อที่จะให้แกได้เรียนรู้และทำความรู้จักกับหนูยูเมะจังมากขึ้น”
“ผมไม่ต้องการทำอะไรแบบนั้นครับ”
“แต่นี่เป็นคำสั่งของฉัน ตอนนี้ฉันคือคนที่เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ เอาไว้แกได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งเมื่อไหร่ค่อยมาขัดคำสั่งฉันก็แล้วกัน ไอ้หลานตัวดี” เบนจิโร่ยื่นคำขาดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำให้เซนไคโร่ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธอะไรออกไป ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มรับประทานอาหารเช้าหลังจากที่คุยธุระกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทว่าทานได้ไม่นานเซนไคโร่ก็เตรียมขอตัวออกไปด้านนอกทั้งๆ ที่พึ่งทานไปได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้น
“แกจะไปไหนอีก” เบนจิโร่เอ่ยถาม เมื่อเซนไคโร่วางตะเกียบลง
“ผมจะไปเยี่ยมคนในหมู่บ้านหน่อย”
“ดี พาน้องไปด้วย”
“คงไม่สะดวก และเธอก็คงไม่อยากไปเดินเหนื่อยๆ ตากแดดตากลมหรอกใช่ไหม” เซนไคโร่หันมาถามความเห็นจากหญิงสาวที่นั่งตัวเกร็งอยู่ข้างๆ ถึงแม้จะฟังเป็นคำถามธรรมดาๆ แต่สายตาที่รอฟังคำตอบจากเธอกลับทำให้ยูเมะไม่กล้าเอ่ยคำตอบออกมา
“เอ่อ...”
“ไปเถอะหนูยูเมะจัง จะได้คุ้นเคยกับคนในหมู่บ้านนี้ด้วย ไหนๆ ก็จะต้องย้ายมาอยู่ที่นี่อีกนาน”
“แต่ว่า...” ยูเมะเหลือบมองเซนไคโร่ด้วยท่าทางลำบากใจ
“ไปเถอะ เดี๋ยวตอนเที่ยงกลับมาทานข้าวที่บ้านกัน”
เซนไคโร่มองท่าทางอึดอัดของหญิงสาวด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะลุกเดินออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบใดๆ ทำให้ยูเมะต้องรีบลุกเดินตามออกมา และเธอเลือกที่จะเดินตามออกมาเงียบๆ
“ขอบคุณค่ะ” ยูเมะกล่าวขอบคุณบอดี้การ์ดที่เปิดประตูรถให้เธอขึ้นไปนั่งข้างๆ เซนไคโร่อย่างอ่อนหวาน มือเรียวบีบประสานกันแน่นเมื่อต้องอยู่ข้างๆ เซนไคโร่เพียงลำพังความเยือกเย็นจากสายตาเขาที่ส่งมามันทำให้เธอรู้สึกประหม่าไม่น้อย
“เอ่อ เซนไคซังชอบทานอะไรเหรอคะ” ยูเมะรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศภายในรถ ทว่ากลับได้คำตอบมาเพียงความเงียบจากอีกฝ่าย
“...”
“ขอโทษนะคะที่ทำให้เซนไคซังต้องลำบากใจ แต่ว่าหนูก็ไม่มีทางเลือกอื่นเหมือนกัน”
“เธอเลือกที่จะปฏิเสธได้ ถ้าเธอรักศักดิ์ศรีของตัวเองมากพอ” เซนไคโร่เอ่ยขึ้นโดยที่ไม่หันไปมองคู่สนทนาด้วยซ้ำ
“ถึงจะปฏิเสธจากเซนไคซัง หนูก็ต้องแต่งงานกับตระกูลอื่นอยู่ดี” ยูเมะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เพราะการเกิดเป็นลูกสาวในตระกูลยากูซ่าทำให้เธอไม่มีสิทธิ์ในการเลือกใช้ชีวิตเหมือนอย่างวัยรุ่นทั่วไป “หนูไม่ได้รับสิทธิ์ให้ใช้ชีวิตอิสระมากขนาดนั้นหรอกค่ะ ถ้าการที่เซนไคซังต้องแต่งงานกับหนูเพื่อขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊ง หนูก็จำเป็นต้องแต่งงานกับเซนไคซังเพื่อรักษาตระกูลของตัวเองเอาไว้เหมือนกัน”
“พูดจาดูเป็นคนดีดีนะ แต่การทำตัวแบบนี้มันน่ารำคาญมากที่สุดเลยรู้ไหม” เซนไคโร่หันไปมองใบหน้าหวานด้วยสายตาสมเพชกับความคิดหัวอ่อนของเธอ ทั้งๆ ที่เป็นถึงคุณหนูตระกูลยากูซ่า แต่กลับเลือกที่จะทำตัวเป็นหุ่นเชิดแทนการพยายามขึ้นมาเป็นผู้นำด้วยตัวเอง
- ผู้เขียน
