“ทำไมถึงเอาแต่ร้องไห้ครับ ผมกลัวว่าพี่จะรับมันไม่ไหวเลยช่วยผ่อนคลายให้ ทำไมถึงรีบร้อนล่ะครับ” คำพูดของเขาช่างขัดกับสายตาดุดันที่มองกันอย่างร้อนแรง นั่นทำให้เอิงเอยกัดเรียวปากแน่น แล้วถ่างขาสองข้างออกจนกว้าง ทั้งยังใช้สองมือน้อย ๆ นั่นช่วยเปิดทางให้เขา
“ฮึก! ช่วยทำสักที ทำให้จบได้แล้วนะ” เธอเอื้อนเอ่ยอย่างยากลำบาก ทนไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้แล้ว ช่วยจบมันที!
“เหอะ! เชื้อเชิญผมมันก็ดีอยู่หรอก แต่ทำไมผมถึงหงุดหงิดแบบนี้นะ พี่เอย...เอิงเอย...มองตาผมแล้วบอกมาว่าพี่ต้องการผมมากแค่ไหน” ชายหนุ่มเอ่ยลอดไรฟันพร้อมกับรั้งท้ายทอยเธอขึ้นมา ใบอ่อนใสที่แดงซ่านและอาบไปด้วยหยาดน้ำตาชื้นค่อย ๆ เงยมองสบกับนัยน์สีแปลกของเขา แววตาของเธอสั่นระริกไม่หยุด หยาดน้ำตาที่เอาแต่เอ่อมาขังคลอนั่นก็ด้วย...มันช่างขัดตาเขาเหลือเกิน
“พี่...ฮึก! พี่ต้องการนายมากเลย ช่วยใส่มันเข้ามาแล้วทำให้พี่เป็นของนายที...ขอร้องล
