...
เวลาตั้งแต่บ่ายแก่ๆ ของวันจนตอนนี้ตะวันลับขอบฟ้าแทนที่ด้วยความมืดประดับแสงไฟ เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มของวันที่ภายในห้องของมิ้งยังคงเงียบและมืดสนิทพร้อมกับร่างบางยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมท่ามกลางความมืดของห้องที่ไม่ได้เปิดไฟสักดวง
เกร้ง! น้ำเหนือโยนกระป๋องเบียร์ที่หกลงบนโต๊ะกลางโซฟาหน้าตัวเองด้วยความหงุดหงิด สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นตรงไปห้องของมิ้งด้วยความหงุดหงิดใจ
ผลักประตูห้องเข้าไปเจอกับความมืดที่ตอนนี้มีเพียงแสงจากกลางห้องที่ส่องผ่านประตูไปให้มองเห็นคนที่นั่งอยู่กับพื้นข้างเตียง
นับว่าเป็นเรื่องเกินคาดที่น้ำเหนือคิดว่าได้จะได้เห็นสภาพนี้ของเธอ
ยอมรับว่าคนที่แรงและพร้อมเหวี่ยงตลอดเวลา พออยู่ในสถานการณ์ที่ดูเศร้าหมองแบบนี้ก็น่าสงสารไม่น้อย
“ออกมาหาข้าวให้กินหน่อย” เขาสั่งออกมาเสียงนิ่ง
“.....” แต่คนที่ถูกสั่งกลับซบใบหน้าซีกซ้ายลงกับแขนที่กอดเข่าอยู่เป็นการหลบหน้าไปอีกทาง
“อย่าให้พูดซ้ำ
