...
คนที่เอาแต่เอ่ยปากไล่ให้เขาไป คนที่เอาแต่บอกว่าเกลียดและรำคาญไม่หยุด แต่พอทำอีกคนเป็นไข้ก็ไม่ได้ไร้สำนึกทิ้งให้เธอนอนป่วยคนลำพัง เป็นน้ำเหนือที่พาเธอกลับคอนโด วางร่างบางตัวร้อนที่หลับสนิทลงเตียงในห้องของเขา ต้องออกไปหายาหยิบผ้ามาเช็ดตัวเรื่อยๆ
ทำทั้งหงุดหงิดแต่เอาไปโรงพยาบาลในสภาพที่เหมือนพึ่งโดนรุมโทรมมาแบบนี้ไม่ได้
“มิ้ง” น้ำเหนือเรียกอีกคนขึ้นพร้อมกับตบหน้าเบาๆ ให้เธอรู้สึกตัว
“อืม” เสียงครางรับโดยที่เปลือกตาบางไม่เปิด
“กินยาก่อน” เขาบอกแล้วพยายามดึงเธอให้ลุกขึ้นกินยา
“อืม” อืมแต่ยังนอนนิ่งไม่ขยับ ร่างกายอ่อนแรงเหมือนร่างไร้วิญญาณ
“เร็ว ไม่งั้นกูฉีดยาให้อีกรอบนะ” เขาขู่เสียงเข้มแล้วประคองเธอขึ้นนั่ง
พยายามยัดเม็ดยาขมๆ เข้าปากของเธอ
“แค่กๆๆ” ความขมที่สัมผัสทำให้เธอไอออกมาและมีสติค่อยๆ ลืมตา มองคนที่กอดประคองเธอไว้อย่างใกล้ชิดด้วยดวงตาแดงก่ำแก้มแดงซ่าน แต่ริมฝีปากซีดเซียว “ทำ
