เดซี่นั่งจ้องมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะมากว่าครึ่งชั่วโมง เธออยากจะกดโทรไปเคลียร์กับพี่สาวให้รู้เรื่อง และอยากถามว่าทำไมถึงเลือกทำแบบนั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ไล่ความว้าวุ่นออกไปจากหัว
ธนินเห็นสีหน้าเป็นกังวลของคนร่างเล็ก แถมยังเอาแต่จ้องโทรศัพท์ไม่กล้ากดโทร ก็พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยขึ้น ท่ามกลางห้องเงียบ
“เดี๋ยวพี่พาไป ถ้าหนูอยากไปเคลียร์ให้มันจบ”
ขอบตาเต็มไปด้วยน้ำเอ่อล้น ใบหน้าหวานหันมองธนินอย่างรู้สึกขอบคุณ ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น แม้จะยังไม่พร้อมคุยตอนนี้ แต่ก็ดีกว่าปล่อยไป ทั้งที่ยังมีเรื่องค้างคา ดีกว่าปล่อยให้มันเลยเถิดไปไกล จนไม่สามารถแก้ไขได้
“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ”
“อื้ม ไม่ต้องกลัว พี่จะไปด้วย”
“ขอบคุณมากนะคะ”
ร่างเล็กโผเข้ากอดคนตัวสูง ก่อนจะหลั่งน้ำตาออกมาจนเปียกชื้นเต็มเสื้อของเขา มือแกร่งยกขึ้นลูบหัวเบาๆ อย่างอ่อนโยน เขาทนเห็นเดซี่เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหว
