จันทร์จวงค่อย ๆ ถอยห่างและวิ่งกลับไปที่บ้านของนายหัว หล่อนเดินพลางวิ่งและบางครั้งก็ไม่ลืมเหลียวหลังกลับไปดูเพราะกลัวว่าจะมีใครตามมา แต่ด้วยความไม่ระมัดระวังทำให้ชนเข้าอย่างจังกับใครคนหนึ่งจนหล่อนเกือบล้ม ดีแต่ว่าใครคนนั้นคว้าตัวหล่อนไว้ได้
“ว๊าย! อุ๊ย! นายหัว”
เด็กสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นนายหัวชาญ คนที่หล่อนวิ่งมาชน เขากำลังกอดหล่อนไว้ก่อนจะล้มลงไปก้นจ้ำเบ้า
“จวง...นี่วิ่งหนีอะไรมา ดูซี หน้าตื่นเชียว”
“เอ้อ...ปละ...เปล่าค่ะนายหัว”
หล่อนตอบตะกุกตะกักขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของชาญ เขามองหน้าเด็กสาวแล้วย่นคิ้ว
“นี่ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าไม่มีอะไร ดูทำหน้าเข้าซี เหมือนไปเจออะไรแปลกประหลาดมาอย่างนั้นล่ะ บอกได้ไหมว่าวิ่งหนีอะไรมา”
“ไม่ได้หนีนะนายหัว แต่ว่าจวง...เอ้อ...เอ้อ...”
ชาญมองหน้าหล่อนแล้วมองตรงไปยังแนวป่าที่เด็กสาววิ่งออกมา
“เอ...นี่มันทางไปลำธารนี่นา หรือว่ามีอะไรที
