“จ้ะๆ...หวัดดีจ้ะจวง...เอ้อ...โบว์...เดี๋ยวถ้ายังไงอาเข้าไปที่เหมืองก่อน นายหัวคงอยู่ในเหมือง”
พอณรงค์เดินจากไปแล้วจันทรืจวงก็สังเกตเห็นโบว์มองร่างสูงใหญ่ของเพื่อนสนิทนายหัวไปจนลับตาและดูเหมือนจะเหม่อลอยกระทั่งหล่อนพูดขึ้นว่า
“โบว์...โบว์จ๊ะ...แล้วนี่มีอะไรให้จวงช่วยโบว์บ้างไหม”
“อ้อ...เอ้อ...มะ...มีซี...มีเยอะแยะเลยล่ะ เดี๋ยวจวงเอาผ้านายหัวไปซักให้หน่อยนะ โน่นแนะ...ไปซักที่ลำธาร เดินไปไม่ไกล เสร็จแล้วกลับมาทำกับข้าวให้นายหัวไว้มื้อเย็น จวงทำกับข้าวเป็นหรือเปล่า”
“จวงเป็นทุกอย่างเลยจ้ะ มีอะไรจะให้จวงทำบอกได้เลย”
หล่อนรับปากและรีบเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังจากนั้น
บทที่ 3
นับตั้งแต่จันทร์จวงมาอยู่บ้านนายหัวชาญเกือบครึ่งเดือนแล้วมีอะไรหลายอย่างที่เด็กสาววัยใสจากทางเหนือต้องปรับตัวในการใช้ชีวิตร่วมกันกับเพื่อนใหม่และชีวิตของคนทางใต้ ที่การพูดจาบางครั้งแม้เสียงดังแต่ก็ไม่ได้มีอะไรแอบซ
