“สนใจไหมคะพี่รามขา รับรองเลยว่าแพรวจะปรนเปรอพี่รามไม่ให้ขาดตกบกพร่อง และพี่รามก็จะลืมความจืดชืดเหมือนแกงจืดของยายพราวไปเลยล่ะค่า...” ขยับเข้ามาหา มือบางป่ายไปที่หน้าอก
แต่แทนที่ชายหนุ่มจะรีบกระโจนเข้าใส่ เขากลับผลักร่างบางของแพรวดาวกระเด็นไปจนชนประตูอีกฝั่ง พร้อมทั้งผรุสวาทวาจาเผ็ดร้อนออกไปอย่างไม่ไว้หน้า
“เก็บนิสัยโสเภณีไร้ยางอายแบบนี้ไปใช้กับผู้ชายคนอื่นเถอะ ฉันไม่อดอยากขนาดต้องมากินของค้างคืนเน่าเฟะแบบเธอ ไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว!...”
“พี่ราม! พี่มันตาต่ำนัก นังพราวมันดีตรงไหนกัน หรือว่ามันสวยกว่าฉัน...” ร้องถามออกมาจากเจ็บแค้น
รามิลหัวเราะเยาะ ก่อนจะกดปุ่มด้านข้างเพื่อให้รถหยุด “ความสวยมันไม่ยั่งยืนหรอกแพรวดาว ความดีต่างหากที่มันจะติดตัวไปตลอด... ลงไปซะ”
“พี่ราม!...”
“ฉันบอกให้เธอลงไปจากรถของฉันไง หูแตกหรือไง!”
แพรวดาวดึงกระโปรงลงที่เดิม จ้องมองรามิลอย่างเจ็บแค้น “สักวัน... แพรวจะ
