“เลิกพูดได้ไหมอ่ะพี่ราม มันครั้งเดียวเองนะ แล้วพราวก็จะไปรู้หรือว่าพี่รามเป็นถ้ำมองอยู่แถวนั้น...”
“อ้าว... ก็มันบ้านพี่ ไม่ให้พี่อยู่แล้วพี่จะไปไหนล่ะ ดีพี่ไม่ปล้ำเอาตั้งแต่ตอนนั้น...”
พราวฟ้าสะบัดหน้า “ตอนนั้นในสายตาพี่รามพราวมันก็แค่ทโมน เป็นเด็กเหลือขอ ยังจะปล้ำลงอีกเหรอ” รามิลหัวเราะกับคำพูดที่เต็มไปด้วยความน้อยใจของเจ้าหล่อน เดินเข้าไปหา
“ก็ถ้าพราวไม่รีบร้อนกลับไป พี่ก็คงได้เมียเป็นทโมนนั่นแหละ...” นัยน์ตาคมกล้ายิ้มกริ่ม พราวฟ้าหน้าแดงซ่าน ยิ่งพูดยิ่งเถียง ตัวเองก็ยิ่งอับอาย
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน “พี่รามบ้า... บ้าที่สุดเลย...”
จะถอยหลังหนีคนตัวโตที่ต้อนเข้ามาใกล้ทุกขณะ แต่ก็ทำไม่ตลอดรอดฝั่ง เพราะไม่ช้ามือใหญ่เหมือนใบลานของเขาก็คว้าเอวคอดของหล่อนไว้ได้อีกครั้ง แถมยังรั้งเข้าไปชิดอีกนะ
“บ้า... แต่พราวก็รักใช่ม่ะ...”
“อย่ามาตู่นะ ใครรักพี่ราม” อายจนหน้าแดงซ่าน รามิลส่ายหน้ายิ้ม ๆ
