เมฆาเดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้านก็ไม่เจอตัวภรรยาอยู่จนต้องเดินกลับขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้านอีกครั้ง ก่อนจะตรงไปที่ห้องนอนที่เหมือนประตูจะเปิดแง้มทิ้งไว้
แกร๊ก! เมฆาเปิดประตูเข้าไปก็เห็นดามิกำลังนั่งร้องไห้อยู่ตรงขอบเตียง ทำทั้งเมฆาทั้งคอปเตอร์ที่เห็นหน้าเสียไปตามๆ กัน
"ปะป๊า มะมี๊ร้อง" คอปเตอร์ว่าจบก็ใช้มือผลักอกปะป๊าเพื่อให้เมฆาปล่อยตัวลงพื้น ทันทีที่เท้าแตะพื้นห้อง คอปเตอร์ก็วิ่งเข้าไปปีนขึ้นนั่งบนตักดามิ ก่อนจะใช้มืออ้วนป้อมเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มให้มะมี๊แล้วหันมามองป๊าด้วยสีหน้าไม่พอใจ "ปะป๊าทำมะมี๊ร้องไห้ทำไม ม่ายน่ารัก ปะป๊าม่ายดีที่สุด"
"คนดี หนูร้องไห้ทำไม" เมฆาตรงเข้ามานั่งลงข้างๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ฮึก..."
"ดามิขา..หนูเป็นอะไร ลืมตามองเมฆาแล้วบอกเมฆาเร็ว" ประโยคที่พูดพลางใช้มือประคองใบหน้าสวยให้หันมาหาตัว ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มออกให้อย่างเบามือ
"แค่พูดด
