ตอนที่ 3 ลูกมาเฟียติดจุก
1351 คำ
เมฆาอ้าแขนรับตัวลูกชายจากกรมาอุ้มเอาไว้ กำลังจะก้าวขาพาคอปเตอร์ตรงเข้าห้องทำงานแต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเพราะคำพูดจากลูกชายที่ดังขึ้นมา
"คอปจะไปกะมามี๊"
"ครับ?"
"คอปไปด้วยนะมามี๊" แขนเล็กป้อมพยายามผลักแผงอกแกร่งของผู้เป็นป๊า เพื่อจะดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอด
"จะไปทำไมครับ อยู่กับป๊า เขาไปขนของ เดี๋ยวก็มา"
"จะไปกะมามี๊ ปะป๊า ปล่อยคอป!"
"คอปเตอร์ครับ" เสียงเข้มเอ่ยเรียกลูกชายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งกับสีหน้าที่มองหน้าคอปเตอร์ด้วยสายตาดุๆ
"คอปม่ายมีพ่อแล้ว ปะป๊าก็ยังจับคอปแยกกับมะมี๊..อึก"
"เดี๋ยว แล้วหนูไม่มีพ่อได้ไง ป๊าก็อุ้มหนูอยู่นี่"
"ก็ปะป๊า ม่ายใช่พ่อหนิ"
"มันคืออย่างเดียวกัน ป๊าหรือพ่อก็เหมือนกันนั่นแหละ"
"ฮึก" คอปเตอร์ไม่ฟังคำอธิบายอะไร แบะปาก น้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้ม แม้เขาจะพยายามอธิบายเรื่องนี้กี่รอบ คอปเตอร์ก็ยังไม่เข้าใจ...
คราวก่อนพาไปลงคอร์สเสริมพัฒนาการของเด็ก คุณครูให้ทำการ์ดให้คุณพ่อ คอปเตอร์ก็รีบเถียงว่าตัวเองไม่มีพ่อทั้งที่เขานั่งอยู่ข้างๆ จนคุณครูต้องพยายามอธิบายให้ฟังยกใหญ่ แต่ลูกชายเขาก็ไม่เข้าใจจนเขาต้องพากลับ หลังจากนั้นคอปเตอร์ก็รับบทเป็นคนไม่มีพ่อมาตลอด
"ฮึก..ทำไมปะป๊าต้องทำคอปร้องไห้ อึก"
"โอเคครับ ป๊ายอมแล้ว ไม่ต้องร้อง" เมฆาพูดพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ลูกชาย ก่อนจะหันไปหากร มือขวาของตัวเอง "มึงอยู่ดูแลความเรียบร้อยที่บ้าน กูจะพาดามิไปขนของเอง"
"ครับนาย"
"ตามมา" เมฆาหันไปพูดกับดามิเพียงแค่นั้น ก็เดินออกจากบ้านไปทั้งที่อุ้มลูกชายอยู่คาอกแบบนั้นตามด้วยดามิที่รีบเดินตามออกจากบ้านไปติดๆ
มาถึงบนรถ คอปเตอร์ก็รีบปีนข้ามที่นั่งจากฝั่งคนขับไปหาคนที่นั่งอยู่เบาะข้าง ก่อนจะใช้มือกอดดามิไว้แน่นราวกับว่ากลัวจะโดนเขาจับแยกออก ทั้งยังหันหน้ามามองค้อนใส่เขาเหมือนไม่ใช่ป๊าตัวเองอีก
"งอแง" เสียงเข้มเอ่ยพูดกับลูกชาย คอปเตอร์ถึงแลบลิ้นใส่ เมฆาเห็นแบบนั้นถึงใช้มือเคาะหน้าผากมนของเด็กน้อยไปเบาๆ หนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะหันหน้ากลับมาขับรถออกจากบ้านไป "ซอยข้างหมู่บ้านฉันใช่ไหม"
"ค่ะ อพาร์ทเมนท์แรก ขับเข้าไปได้เลยค่ะ"
"ไม่ได้อยู่คอนโดเดิมแล้วเหรอ" เสียงเข้มเอ่ยถามแบบไม่ได้หันหน้ามามอง
"ไม่ค่ะ อันนั้นคอนโดแฟน พอเลิกกัน ฉันก็ย้ายออก"
"อ๋อ" เมื่อรถขับเข้ามาถึงหน้าอพาร์ทเมนท์ ทันทีที่รถจอดสนิท ดามิก็อุ้มคอปเตอร์ลงจากรถไปพร้อมกับเมฆาที่รีบลงจากรถเดินตามไปติดๆ
ขึ้นมาถึงภายในห้องที่ไม่กว้างมากนัก ไม่มีห้องแยกเป็นสัดส่วน มีเพียงเตียงที่อยู่กลางห้อง กับห้องน้ำเล็กๆ แยกตรงมุมห้อง
ดามิวางตัวคอปเตอร์นั่งลงบนเตียงด้วยท่าทีอ่อนโยน ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋ามาเริ่มเก็บของใช้จำเป็น
"ให้ฉันช่วยอะไร" เมฆานั่งลงตรงขอบเตียง สายตาคมมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเก็บแค่เสื้อผ้าที่ต้องเอาไปไม่กี่ตัว ไม่ได้มีมากมายอะไร ฉันเก็บเองค่ะ ไม่อยากรบกวนคุณ แค่ขับรถพามาก็เกรงใจแล้ว"
"อืม" เมฆาตอบสั้นๆ
ทันทีที่อุณหภูมิจากแอร์ในห้องเริ่มเย็น คอปเตอร์ที่นอนอยู่ตรงกลางเตียงก็เริ่มตาปรือจะหลับจนรีบปีนขึ้นมาบนตักแกร่ง
"ปะป๊า คอปง่วง"
"พาขวดนมมาไหม"
"ม่ายพามา แต่คอปอยากกิน"
"อ่า" ลูกชายติดขวดนมอย่างกับอะไร... "อดทนก่อนนะครับ ไม่นานก็เสร็จแล้ว เดี๋ยวกลับไปนอนที่บ้าน"
"ปะป๊า ง่วง.." สุดท้ายเมฆาถึงได้อุ้มคอปเตอร์วางให้นอนลงตรงกลางเตียงอีกครั้ง ก่อนจะถือวิสาสะดึงผ้าห่มของดามิขึ้นมาห่มตัวลูกชายเอาไว้ "ปะป๊า จะดูดขวดนม"
"ไม่ได้เอามาครับ นอนไปก่อน ไว้ไปดูดที่บ้าน"
"ฮึก" คอปเตอร์เริ่มน้ำตาคลอ งอแง ปัดป่ายมือไปมาด้วยท่าทีหงุดหงิดตามประสาเด็กที่กำลังง่วงนอน..จนเมฆาเองจนปัญญา
ใบหน้าคมหันไปหาดามิที่กำลังเก็บของอยู่ ก่อนจะตัดสินใจหยัดตัวลุกตรงเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ
"คะ? คุณมีอะไร"
"ฉันจะเก็บของให้เอง ไปนอนกับลูกหน่อย"
"..." ใบหน้าสวยหันไปหาคอปเตอร์ที่นอนน้ำตาไหลอยู่บนเตียง "ร้องไห้เหรอคะ หนูเป็นอะไร" ดามิรีบส่งกระเป๋าเสื้อผ้าให้เมฆาเป็นคนเก็บแทน ก่อนจะตรงขึ้นไปบนเตียง ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ พลางเอ่ยถามเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ดูดนมคับ" คำตอบสั้นๆ ทำดามิที่ได้ยินต้องหันไปหาเมฆาเพื่อขอคำอธิบาย
"อ่า พอดีคอปเตอร์ติดดูดขวดนม..ฉันพยายามให้เลิกแล้วแต่ก็งอแงร้องไห้ ฉันทนดูลูกร้องไม่ได้เลยปล่อยมาจนถึงตอนนี้"
"แล้วขวดนมอยู่ไหนคะ"
"ไม่ได้เอามา"
"อ้าว" ดามิหันกลับมาหาน้องคอปเตอร์ที่นอนร้องไห้ใบหน้าแดงก่ำอยู่
"คอปจะดูดนม..จะนอน คอปง่วงแล้วมะมี๊"
"อดทนหน่อยได้ไหมคะ ของดามิไม่เยอะ เดี๋ยวเสร็จก็ได้กลับแล้ว"
"ม่าย ฮึก ฮือ"
"โอเคๆ ไม่ร้องนะคะ เอาแบบนี้.." ดามิว่าจบก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวปิดบังร่างกายไว้ ก่อนจะใช้มือปลดชุดเดรสตัวเองลงพอประมาณพอให้อกอวบโผล่ออกมาได้
"กินได้เหย๋อ"
"ค่ะ" เพราะดามิเองเคยเลี้ยงหลานมาก่อน หลานที่เป็นลูกของพี่ชายเธอเอง มีหลายครั้งที่พี่ชายกับพี่สะใภ้ไปทำธุระที่อื่นแล้วหลานงอแงเพราะติดดูดนมจากเต้าเพื่อให้หลับ ถ้าเธออยู่ เธอก็จะใช้วิธีนี้ ถึงจะไม่มีน้ำนมแต่ก็ทำหลานเธอหลับได้คาอกทุกครั้ง... รวมทั้งคอปเตอร์ในตอนเด็กที่เธอมีโอกาสได้เลี้ยง เธอก็ใช้วิธีนี้ทำให้คอปเตอร์หลับเหมือนกัน..
"คอปกินได้จริงเหย๋อ คอปม่ายได้กินนานจนดูดม่ายเป็นแล้ว"
"แล้วคุณแม่หนูล่ะคะ หนูไม่เคยกินนมคุณแม่หนูเหรอ"
"พูดอะไรของเธอ" เมฆาที่ได้ยินคำถามที่ไม่ค่อยเข้าหู รีบหันกลับมาเป็นจังหวะเดียวกันที่คอปเตอร์ดึงผ้าห่มที่ปิดบังช่วงอกของดามิลง แล้วใช้ปากครอบครองยอดอกเข้าปากพอดี ทำเมฆาที่เห็นต้องรีบหันหน้าหนี "อ่า.." ฉิบหาย เต็มๆ ตา..
"คะ? แล้วคุณแม่น้องไปไหนคะ"
"ไม่มี แล้วเธอก็ไม่ต้องพูดถึงอีก" เมฆาพูดทั้งที่ยังหันหลังให้ จริงๆ ตอนนั้นที่เขาฟูมฟายหนัก แต่เขาเองก็ไม่เคยบอกดามิไปว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มันก็ไม่แปลกที่ดามิจะถามออกมาด้วยความไม่รู้
"คุณว่าอะไรนะคะ"
"บอกว่าไม่ต้องพูดถึง"
"คุณหันมาได้ไหมคะ พูดทั้งหันหลังให้แบบนั้น ฉันไม่ได้ยิน"
"ก็บอกว่าไม่..อ่า ไอ้ฉิบหาย" ใบหน้าคมหันไปตามคำขอ กำลังจะเอ่ยปากดุแต่กลับเป็นช่วงเดียวกับที่ดามิก็เบี่ยงตัวหันมาหาเขาพอดี ทำให้เห็นอกอวบชัดเจนกว่าเดิม...
"คะ ว่าไงนะคะ"
"เวร..เสือกใหญ่ดึงสายตาซะด้วย ฉิบหาย" แล้วหลังจากนี้จะให้มองเป็นพี่เลี้ยงได้ไง.. หน้าตาก็ดี ร่างก็ดีขนาดนั้น.. "เวรกรรมอะไรกูนักหนาวะ"
- ผู้เขียน
