26
นลิน
ฉันวิ่งเข้ามาในห้องนอนด้วยความน้อยใจ คุณป๋าใจร้ายมาก ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันก็ง้อ ฉันก็ขอโทษแล้วไง นี่จะลงโทษไปถึงไหน ฉันก็คนนะ ฉันอยากอยู่ใกล้ๆคุณป๋า อยากพูดคุยกับคุณป๋า
ทอม
ผมนั่งกระวนกระวายอยู่โซฟาหน้าทีวี ไม่รู้ว่าควรจะตามเข้าไปดีมั้ย ถ้าตามเข้าไปก็กลัวจะเสียฟอร์ม ถ้าไม่ตามก็ไม่รู้ว่าเธอนั้นจะเป็นยังไงบ้าง
ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟา เดินตรงไปห้องนอน แง้มประตูดูความเป็นไปในห้องก่อน เห็นกล่องยาวางอยู่ปลายเตียง นลินนอนสะอื้นตัวโยนอยู่บนเตียง เสื้อผ้ายังชุดเดิม ร้องไห้อีกแล้ว
"ไปอาบน้ำ ยังไม่อาบขึ้นมานอนบนเตียงได้ไงเหม็นสาบ"ดูปากเจ้ากรรมผมเถอะ ก็มันพูดดีๆไม่เป็นนี่หว่า ผมเดินมาหยุดข้างเตียงแล้วบอกคนที่นอนร้องไห้
พรึ่บ! ฉับ ฉับ ฉับ
เธอไม่ตอบตวัดขาลงจากเตียง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยน้ำตานองหน้า ตาบวมแดงอย่างน่าสงสาร ทำไมต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ด้วยยัยเด็กโง่!
30นาทีผ่านไป
เธอ
