4.ขออยู่ด้วย
1284 คำ
4
"เธอชื่ออะไรหรอ ฉันชุนนะยินดีที่ได้รู้จัก"เขาถามหลังจากที่ฉันซัดข้าวต้มหมดถ้วย
"ฉันนลิน ยินดีที่ได้รู้จัก ขอบคุณสำหรับที่พักกับข้าวต้มด้วย^^"ฉันยิ้มขอบคุณจากใจจริง
"ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เธอมานอนหน้าร้านได้ยังไง"ชุนยิ้มรับและถามต่อ ผู้ชายคนนี้น่าจะไมีมีพิษสงอะไร เขาดูจริงใจดี
"เอ่อ ฉันถูกตามล่าน่ะ ฉันต้องไปแล้วแหล่ะ เดี๋ยวพวกมันตามเจอที่นี่เละแน่"พอนึกได้ว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน ฉันก็ลุกขึ้นจะออกจากที่นี่ ฉันไม่อยากให้ชุนต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน แค่นี้เขาก็ช่วยฉันมากพอแล้ว
"เดี๋ยวสิ ฉันช่วยเธอได้นะ"เขารั้งแขนฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเดินไปเปิดประตู ช่วยได้หรอ เขาช่วยฉันไม่ได้หรอกมีแต่จะเดือดร้อนเพราะฉันเปล่าๆ
"ชุนช่วยฉันไม่ได้หรอก มีแค่คุณทอมแค่นั้นที่ช่วยฉันได้ ขอตัวนะ"ฉันแกะมืออกจากแขน แล้วเดินออกจากห้องนั้น คุณทอมคนเดียวที่สามารถช่วยฉันได้ ฉันต้องไปพบเขา เขาต้องช่วยฉันแน่ใช่มั้ย
"เดี๋ยว ฉันไปส่ง"ชุนเดินออกมาขวางทางฉันไว้ แล้วลากฉันไปขึ้นรถเขา
"เอ่อ ขอบใจนะ"พอดีไม่เงินเงินค่ารถพอดี ชุนไปส่งก็ดีเหมือนกัน ฉันบอกทางชุนไปที่คอนโดคุณทอม คอนโดที่ฉันตื่นมาและพบว่าตัวเองเสียตัวแล้วนั่นแหล่ะ
"ที่นี่หรอ"ชุนขับรถมาจอดที่หน้าคอนโดเพราะเข้าไม่ได้ ยามไม่ให้เข้า ส่วนฉันคงรออยู่แถวนี้แหล่ะ
"ใช่ ชุนขับรถตามคันนั้นไปได้มั้ย"ฉันตอบชุนและสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับรถหรู ฉันจำได้รถของเขา ผู้ชายใจร้ายคนนั้น
"ดะ...ได้สิ"ชุนพยักหน้าแล้วออกรถ ขับตามรถของคุณทอมไป ขับตามมาไม่ไกลเท่าไหร่รถคุณทอมก็เลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง
"โหหหหห นี่บ้านหรอเนี่ย"ฉันกับชุนพูดพร้อมกันเมื่อมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่มากๆที่คุณทอมขับรถเข้าไป
"เธอแน่ใจนะว่าที่นี่"ชุนหันมาถามฉันเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เขาคงคิดว่าฉันคงไม่มีทางรู้จักคนในนั้นแน่ๆ ใช่ฉันก็ไม่รู้จักหรอก แต่ฉันจำรถคุณทอมได้แม่น!
"อือ ขอบใจนะ ฉันไปละ"ฉันพยักหน้า แล้วขอบคุณเขาอีกครั้ง รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว
ฉันเดินตรงไปหาคนที่ใส่ชุดดำยืนคุมประตูทางเข้าคนหนึ่ง
"พี่จ๋า หนูมาหาคุณทอมค่ะ"ฉันหยุดเดิน ยิ้มหวานให้ผู้ชายชุดดำ บอกจุดประสงค์
"ได้นัดไว้รึเปล่า"ผู้ชายชุดดำก้มลงถามฉัน
"นัดไว้ค่ะ คุณทอมบอกให้มาหาที่นี่"ฉันโกหกคำโต แต่เพื่อได้เข้าไปข้างในฉันก็โอเค ขอโทษนะพี่
"รอแป๊ป เดี๋ยวโทรหาคุณทอมก่อน"
"มะ...ไม่ๆต้องค่ะพี่ ไม่ต้อง คือหนูรีบมากเลยอย่าเสียเวลาโทรเลยดีกว่า นะพี่นะน๊าาาาา"ฉันห้ามพี่เขาทันทีแล้วใช้ลูกอ้อนเต็มที่
และแล้วฉันก็เข้ามาในบ้านหลังโคตรใหญ่นี้ได้ ว่าแต่ฉันต้องเดินไปส่วนไหนของบ้านบ้างเนี่ย ฉันเดินตามถนนเข้ามากว่าจะถึงตัวบ้านขาแทบลาก จะใหญ่โตอะไรขนาดนี้ก็ไม่รู้
ฉันหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอใคร เลยถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้าน ทำไมเงียบจังนะ ฉันเดินเข้าทางนั้นออกทางนี้ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน ฉันย่องเข้าไปส่องดูเห็นผู้ชายสามคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ หนึ่งในนั้นคือคุณทอม ใช่เขาจริงๆด้วยเจอแล้ว แต่ถ้าออกไปหาเขาตอนนี้ไม่ดีแน่เพราะเขาคุยกับใครอยู่ก็ไม่รู้หน้าตาซีเรียสเชียว ฉันเลยตัดสินใจยืนแอบอยู่ตรงมุม
"ใครอยู่ตรงนั้นออกมา!"หนึ่งในนั้นพูดขึ้น พวกเขาเห็นฉันหรอ!
"..."ฉันยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาอาจจะไม่เห็นฉันก็ได้
"ฉันบอกให้ออกมา!"ทีนี้เขาพูดเสียงดัง น่ากลัวมาก ฉันยังไม่เคยเห็นใครน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน
"หนูเอง แฮะๆ"ฉันเดินออกไปช้า ยิ้มหวานให้พวกเขา เผื่อเขาจะไม่ฆ่าฉัน ฉันลืมไปรึเปล่าว่าเขาเป็นมาเฟีย โอ้ย ตายแน่อีนลินเอ้ย
"เฮ้ย! เข้ามาได้ไง"คุณทอมสะดุ้งตกใจ ดีดตัวลุกขึ้นยืนมองฉันอึ้งๆ
"ใครวะ??"ผู้ชายสองคนนั้นเงยหน้าขึ้นถามคุณทอมอย่างต้องการคำตอบ
"มึงไปเปลี่ยนการ์ดหน้าบ้านใหม่ได้เลย ปล่อยให้ยัยนี่เข้ามานี่สุดๆแล้ว ส่วนเธอมานี่!!"เขาไม่ตอบผู้ชายสองคนนั้นแต่สั่งให้เปลี่ยนการ์ดแทน แล้วเดินมาลากแขนฉันออกไปไหนไม่รู้
"โอ้ยยย ปล่อยนะเจ็บ!"เขาบีบแขนฉันแรงมาก มันเจ็บไปหมดแล้ว ทำไมเขาต้องทำร้ายฉันด้วย!
"มาทำไมที่นี่!"
"มาหาคุณไง หนูขออยู่กับคุณได้มั้ยคะ นะคะ"ทันทีที่เขาปล่อยมือแล้วหันมาถาม ฉันก็บอกจุดประสงค์ที่ตามเขามา
"ไม่!"ไอ้บ้านี่ใจร้ายชิบหายเลย
"แต่คุณได้หนูเป็นเมียแล้ว ยังไงคุณก็ต้องให้หนูอยู่ด้วย"เขาได้ฉันเป็นเมียแล้วเขาต้องรับผิดชอบสิ ไม่ใช่ปล่อยฉันทิ้งแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน
"เงินฉันก็ให้ไปแล้วแต่เธอไม่เอาเองช่วยไม่ได้ จะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้"เขากอดอกมองฉันอย่างเย้ยหยัน มันก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้อยากได้เงิน
"นลินไม่ได้ต้องการเงิน นลินต้องการอยู่กับคุณ อึก! ให้นลินอยู่ด้วยนะคะ"ฉันเริ่มปล่อยน้ำตา ขอร้องให้เขาเห็นใจ
"บอกว่าไม่ก็ไม่ไง"เขายังปฏิเสธเสียงแข็ง มองหน้าฉันนิ่ง
พรึ่บ
"ให้นลินอยู่ด้วยนะคะ ฮือออ นะคะ อึกฮือออ"ฉันเข้าไปกอดเขาไว้แน่นแล้วปล่อยโฮ ขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา มันกลั้นไม่อยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ให้ฉันอยู่ด้วย ฉันต้องตายแน่ๆ
"อย่าร้อง ไปขึ้นรถไป"เขายกมือขึ้นลูบหัวบอกเสียงเบาลง เขาปลอบฉันหรอ?
"..."เขาผละฉันออกแล้วเดินจูงมือฉันมาขึ้นรถหรูของเขา แล้วขับออกไปจากบ้านหลังใหญ่ ตกลงเขายอมให้ฉันอยู่ด้วยแล้วใช่มั้ย
"เราจะไปไหนกันหรอคะ"ฉันถามขึ้นเมื่อเขาขับรถออกมาสักพักแล้ว
"อยากอยู่กับฉันไม่ใช่หรอ"เขาหันมาถามคำถามชวนให้งง มันก็ใช่ฉันอยากอยู่กับเขา แต่เขาจะพาไปไหนล่ะ
"..."
"ฉันหิว หรือว่าเธอไม่หิว"เขาหันมาเฉลย เลิกคิ้วถามอีก เขาบอกแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบมั้ย
"นลินกินมาแล้ว ชุนทำข้าวต้มให้กิน"ฉันส่ายหน้าแล้วบอกเขา ฉันยังอิ่มอยู่เลย แต่ให้กินอีกก็ยังได้นะ ตะกละไง
"ชุน ใคร?"เขาหันมาขมวดคิ้วถามเสียงห้วน
"คนที่ช่วยนลินไว้เมื่อคืน"ฉันตอบเขาไปตามความจริง และรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ เขาก็ตั้งใจขับรถไปเงียบๆ
"..."
"..."
- ผู้เขียน
