17
ฉันนั่งรอคุณป๋าอยู่ที่เตียงไม่นานคุณป๋าก็เดินออกมาแล้วก็เดินเช็ดผมไปนั่งที่โต๊ะทำงาน คือ?? ฉันอยู่นี่รึเปล่าไม่เห็นไง ทำแต่งานไม่สนใจฉันเลย เฮ้อ
ฉันเดินหอบหนังสือไปนั่งทำงานใกล้โต๊ะทำงานคุณป๋า เอาตรงๆก็ไปนั่งอ่อยนั้นแหล่ะไม่อยากพูดให้สวยหรู ฉันนั่งทำงานจนเสร็จ คุณป๋าก็ยังไม่สนใจฉันแม้แต่แลตามองก็ไม่ มี มีแต่ฉันที่เป็นคนแอบมองเขาเป็นระยะๆ
ฉันนั่งมองคุณป๋าอยู่พักใหญ่หัวสมองอันชาญฉลาดของฉันก็บังเกิด ฉันหยิบปากกามาเขียนยุกยิกๆใส่กระดาษ พร้อมกับวาดรูปหัวใจใส่ไปด้วย แล้วลุกขึ้นเดินไปหาคุณป๋า
"คุณป๋าขาาา"ฉันเรียกเสียงหวานที่สุดเท่าที่จะหวานได้
"ฮึ?"เขาขานรับในคอไม่หันมามองฉัน ยังจดจ่ออยู่กับคอมพิวเตอร์เครื่องหรู
"หนูอ่านภาษาอังกฤษคำนี้ไม่ได้ คุณป๋าช่วยอ่านให้ฟังหน่อย"ตอนนี้ฉันตื่นเต้นมาหัวใจเต้นเป็นกลองรัวเลย
ไม่อยากอวดเลยนะว่าคุณป๋าฉันจบโทต่างประเทศด้วยแหล่ะ คนอะไรจะเพอร์เฟคขนาดนี้
