ทางด้านภาคิน เขารู้สึกหงุดหงิดขณะนั่งรถมายังร้านขายภาพของภรรยา ยิ่งเขาโทรเท่าไหร่ เธอไม่รับสาย เขายิ่งอารมณ์เสีย หรือจะยุ่งจนไม่มีเวลารับโทรศัพท์จากเขา ยุ่งกับผู้ชายพวกนั้นเหรอ เขาไม่อยากจะเชื่อ ยิ่งไม่เชื่อ ยิ่งร้อนใจอยากจะไปถามให้รู้เรื่องรู้ราวว่าทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ของเขา แม้จะยุ่งขนาดไหน ปกติเธอจะรีบรับโทรศัพท์ของเขา หรือไม่ก็บอกสั้นๆ ว่ายุ่ง แต่จะรีบโทรกลับ แต่นี่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่รับสาย
“ขับเร็วๆ หน่อยดล”
“ครับคุณคิน” ดลรวีรีบทำเวลาตามที่เจ้านายสั่ง ในใจก็นึกสงสัยว่าเจ้านายมีเรื่องสำคัญอะไร ทำไมถึงได้ออกจากบริษัทในเวลานี้
ราชาวดีนั่งเหม่อลอยหลังจากรุ่นน้องที่นำภาพมาฝากขายกลับไปแล้ว เธอมาสะดุ้งเอาตอนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้นบนโต๊ะใกล้ตัวอีกครั้ง เธอไม่รับตั้งแต่สายแรก ก่อนจะทิ้งมันไว้แบบนั้น เพราะไม่อยากรับโทรศัพท์ ในเมื่อเขาเองยังไม่อ
