Chapter 4 เขาคนนั้น
2000 คำ
"ยัยแอล แกจะทำหน้าเซ็งแบบนี้อีกนานไหม เครียดเรื่องปลาทูแมวขึ้นราคาหรือไง" เสียงเพื่อนสาวถามเอ่ยถามดังขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าเซ็ง ๆ ของเธอ 'แพร' เป็นเพื่อนที่เธอสนิทด้วยที่สุด
ที่เธอทำสีหน้าแบบนี้ไม่ใช่ปลาทูขึ้นราคาอย่างที่เพื่อนเธอบอกสักหน่อย แต่เป็นเรื่องของอิตาฟ่งต่างหาก! หลังจากที่เธอย้ายเข้าไปอยู่ห้องเขาได้หนึ่งสัปดาห์ หมอนั่นก็วางตัวเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เจ๊พิงค์บอก เธอโคตรไม่ชินกับนิสัยของเขา
ปกติอิตาฟ่งมันต้องพาสาวขึ้นคอนโดเกือบทุกวัน แต่หลังจากเธอย้ายเข้าไปก็ไม่มีอีกเลย มันผิดวิสัยมากแต่พอตกดึกขึ้นมาเขาก็จะออกจากห้องเป็นครั้งคราว เธอกับเขาสองคนไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย เพราะส่วนใหญ่เธอจะซุกตัวอยู่แต่ในห้องเท่านั้น
ไม่รู้ว่าหมอนี่มันคิดอะไรอยู่กันแน่...หรือเขาจะเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่อิเจ๊บอกจริง ๆ
"ยัยแอลแกยังเครียดเรื่องแฟนเก่าอยู่อีกเหรอ?" เสียงของแพรดังอีกครั้ง คราวนี้ทำให้เธอหันขวับไปมองพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นในทันที
"เปล่า ทำไมฉันต้องเครียดเรื่องมันด้วย"
แฟนเก่าเธอน่ะเหรอ? แทบจะไม่อยู่ในโสตประสาทเธอด้วยซ้ำ
"เอ้า! ก็แฟนเก่าแกมันตามราวีคนคุยของแกทุกคน จนพวกเขาต่างถอยออกมากันทั้งนั้น ก็นึกว่าเครียดเรื่องนี้" แพรพูดเสริมอีกครั้ง
"ฉันไม่สนมันสักนิด แกหยุดพูดถึงมันเถอะ"
แอลลี่ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเอ่ยถึงแฟนเก่าที่เลิกกันไปเกือบจะ 3 ปี ไอ้บ้านั่นทำตัวเหมือนหมาบ้าที่คอยตามราวีเธอไม่เลิก มันบอกเลิกเธอ นอกใจเธอ แต่พอเธอมีผู้ชายเข้ามายุ่งหน่อยก็ทำตัวพาลเป็นเด็ก
เธอยังจำวันที่หมอนี่บอกเลิกเธอได้เลย เขาให้เหตุผลว่า
'ก็เธอแม่ง...น่าเบื่อ!'
'ก็ทำตัวน่าเบื่อ หวงตัวแบบนี้ไงเลยไม่โตสักที ฉันต้องการรักแบบผู้ใหญ่ ไม่ใช่แค่เดินจับมือนะโว้ย!'
'ให้กันไม่ได้ฉันก็แค่หาหญิงอื่นมาเอาตอนคบกับเธอแค่นั้น!'
'รับไม่ได้ก็เลิกกันไปดิ!'
คำพูดที่เสียดแทงใจในวันนั้นแวบเข้ามาในหัว เธอสบัดหน้าไล่ความคิดห่วย ๆที่อยู่ในหัวทิ้งไป เธอไม่อยากนึกถึงมันอีก...
"แอลวันนี้ทางคณะนัดเลี้ยงแกจะไปป่ะ ฉันไม่เห็นแกเข้าผับนานแล้ว ไปหน่อยไหม" แพรเอ่ยถามอีกครั้ง
จริงสิ วันนี้ทางคณะของเธอมีจัดเลี้ยงสังสรรค์ประจำปี เธอเกือบลืมไปเลย แต่...ไม่ดีกว่า
"ไม่เอาหรอก ฉันไม่ชอบที่แบบนั้น" แอลลี่ปฏิเสธเพื่อนสาวไป เธอไม่ชอบเข้าสังคมเท่าไหร่ มันคงดูน่าเบื่อในสายตาคนอื่น ที่สำคัญเธอไม่อยากเมา เพราะเมาแล้วเธอจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
"เฮ้ย! ได้ไง แกอยู่แต่ในห้องกับแมว ออกมาเจอโลกข้างนอกบ้างก็ได้นะ มาเร็วยัยแอล" เพื่อนตัวดีเขย่าแขนเธอ พลางลากเอาร่างบอบบางแต่อกอวบอึ๋มออกจากใต้ตึกคณะทันที
"ฉันไม่ชอบดื่ม..." แอลลี่ได้แต่ยื้อแขนเพื่อนตัวแสบเอาไว้ แอลลี่ไม่เคยเอาชนะแรงของเพื่อนสาวได้สักครั้ง สุดท้ายก็ถูกลากไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที ตอนนี้นับว่าเย็นมากแล้วแพรคงลากเธอกลับไปยังหอของตัวเอง เพื่อกันไม่ให้แอลลี่ชิงหนีกลับไปนอนแน่ ๆ
"แกก็ไม่ต้องดื่ม ออกไปเจอสังคมผู้ใหญ่หน่อยพวกเราโต ๆ กันแล้ว" แพรเอ่ยในตอนที่จับเธอเข้าไปนั่งในรถได้สำเร็จ
แต่คำพูดของเพื่อนก็ดันจี้ใจดำเธอเสียได้ เธอโตแล้วสูงตั้ง 165 เลย หน้าอกคัพ D ไม่โตตรงไหน!
"รู้แล้วน่า ฉันไม่โตตรงไหนเนี่ย!"
"ค่ะ! โตทุกส่วนโดยเฉพาะนมแก เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันจะจับแกแต่งตัวสวย ๆ เอ็กซ์ ๆ เลยแล้วกัน"
"ห้ะ?"
"ไม่ต้องมา 'ห้ะ' เลย ฉันจะหาแฟนให้แกคืนนี้จะได้เลิกบ่นว่าเหงาสักทียัยแอล"
"....!!" ไม่รอให้เธอปฏิเสธใด ๆ แพรรีบขับรถออกไปทันที
ไม่ต้องเดาว่าเพื่อนตัวดีจะจับเธอแต่งตัวด้วยชุดเสื้อผ้าแบบไหน เพราะในตู้เสื้อผ้าของแพรมีแต่พวกเศษผ้าเท่านั้น...
เกือบ 3 ทุ่มของวันเดียวกันนั้น แพรจับเธอแต่งตัวด้วยเดรสเกาะอกโชว์เนินนมสีแดงเพลิงสะดุดตา ยาวแค่คืบจากโคนขาอ่อนลงมาเท่านั้น ชุดนี้ไม่ได้ทำให้เธอขาดความมั่นใจแต่อย่างใด
งานเลี้ยงสังสรรค์วันนี้เป็นงานของคณะเธอก็จริง แต่ทางคณะไม่ได้เหมาสถานที่ บุคคลภายนอกจึงยังสามารถเข้ามาใช้บริการได้เช่นเดิม เพียงแค่จัดโซนให้พวกนักศึกษาอยู่รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่แค่นั้น ทำให้วันนี้ผับจึงดูเนืองแน่นไปด้วยผู้คน
"คนโคตรเยอะเลยวันนี้" แพรบ่นงึมงำเพราะปกติไม่ชอบงานที่มีคนเยอะอยู่แล้ว แต่ก็ถือว่าเป็นโชคดีที่ทางคณะจองโต๊ะไว้ให้แล้วจึงไม่เป็นปัญหามากนัก
โต๊ะที่เธอได้นั้นเป็นโซนที่ติดกับโต๊ะ VIP ของลูกค้าคนอื่น ๆ เมื่อหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ สายตาของคนที่นั่งโต๊ะร่วมกับเธอถึงกับจ้องมายังเธอตาไม่กะพริบ ทำให้เธอรู้สึกเกร็งเล็กน้อย
กึก!
"นี่ใช่แอลหรือเปล่า?" เสียงของเพื่อนผู้ชายภาคสาขาวิชาอื่นเอ่ยถามเธอพร้อมกับยื่นแก้วที่มีส่วนผสมของเหล้ามาให้เธอและแพรคนละใบ
"อ่า อืม มีอะไรเหรอ?" คำถามนั้นทำให้เธอประหม่าไม่น้อยเพราะสายตาที่จ้องมาดูเป็นประกายสื่ออะไรบางอย่างที่เธอไม่ชอบออกมา หญิงสาวยกมือดึงเดรสเกาะอกขึ้นมาปิดเนินเนื้อที่โผล่พ้นชุดออกมา
"ก็ไม่ คือแบบว่า... ว้าวมาก ไม่เคยเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้มาก่อนเลย"
"มัน...ไม่ดีเหรอ..." เพราะพวกเขามองเธอมากเกินไปจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่ขยับไปใกล้เพื่อนอีกเล็กน้อย
"เปล่า โคตรสวยเลยต่างหาก ไม่นึกว่าคนโลกส่วนตัวสูงแบบเธอจะมางานแบบนี้" ชายหนุ่มต่างสาขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะยกแก้วเหล้าจรดริมฝีปาก ในขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องมาที่เธอ
"..." แอลลี่ได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ กลับไป เพราะไม่รู้จะพูดอะไรโต้ตอบอีกฝ่าย เธอไม่ได้โลกส่วนตัวสูงสักหน่อย แค่ไม่ชอบออกงานและยิ่งไม่ชอบสถานที่เสียงดังแบบนี้
ผ่านไปครู่ใหญ่จากแก้วน้ำตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นแก้วเหล้า เธอคิดตัวเองดื่มไปไม่เท่าไหร่เอง ทำไมถึงรู้สึกมึนมากขนาดนี้ก็ไม่รู้
"ยัยแอลแกเมาแล้วเหรอ?" เสียงของแพรดังขึ้นชิดใบหู เพราะเสียงเพลงในผับที่เปิดในจังหวะ EDM มันดังจนทำให้เสียงปกติที่คุยกันเกือบจะไม่ได้ยิน
"เปล่า แค่กรึ่ม ๆ ไม่ถึงกับเมา" เธอยกมือทำท่าโอเคให้เพื่อนสาว พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้อีกหนึ่งกรุบ
"แต่ตาแกเยิ้มมากเลยนะ อย่าเมานะโว้ย แกก็รู้ว่าแกเมาแล้วเป็นแบบไหน"
"รู้แล้วน่า" เธอเมาแล้วไง ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย...
พรึบ!
"ยัยแอล! แกจะไปไหน" ข้อมือของเธอถูกคว้าไว้โดยเพื่อนสาว เมื่อแพรเห็นว่าเธอลุกขึ้นจากโต๊ะและกำลังจะเดินออกไป...
"ฉันโอเค แกนั่งไปเหอะ ฉันจะไปเต้นกับพวกรุ่นน้องตรงโน้นไง" เธอชี้นิ้วไปยังฟลอแดนซ์ที่มีบรรดาเหล่าผีเสื้อราตรีโยกย้ายกันแทบไฟลุกอยู่ตรงนั้น
"เอาแล้วไง ไม่ได้เมาจริงนะ" แพรขมวดคิ้วถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
"อืม สบายมาก" หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้เพื่อน เธอดึงมือออกจากการเกาะกุมของเพื่อนสาวที่ยึดรั้งเธอไว้ ก่อนจะก้าวขาไปยังฟลอแดนซ์ทันที ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรือความกล้าของเธอกันแน่ที่ทำให้เธอดูเหมือนองก์ลงโยกร่างกายไปตามจังหวะเพลงมันส์ ๆ แสงสปอตไลต์ที่สาดส่องมาไม่ขาดสายทำให้เหล่าผู้ชายที่อยู่บริเวณนั้นสามารถมองเห็นเธอได้ชัดเจนขึ้น
หมับ!
เอวเล็กถูกมือหนาของใครบางคนจับไว้จากทางด้านหลัง จมูกของเธอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ดูเหมือนคุ้นเคยกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของใครคนหนึ่ง พลันหัวใจกลับกระตุกขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ
"เต้นยั่วใครหืม?" เสียงของใครคนนั้นก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูเธอ เขาจงใจพ่นลมหายใจอุ่นร้อนเข้ามากระทบผิวแก้มจนขนในกายลุกซู่ไปทั้งตัว
"หือ?" หญิงสาวครางอยู่ในลำคอก่อนจะหันเสี้ยวหน้ากลับมาหาเขา ปลายจมูกของเธอแตะเข้ากับผิวแก้มขาวเนียนของเขาจนต้องชะงักตัว ก่อนจะหันทั้งตัวกลับมาหาเขาทันที
"แต่งตัวแบบนี้เป็นด้วยเหรอ อยู่ในห้องกับฉันไม่เห็นแต่งให้ดูบ้างเลย"
แอลลี่กะพริบตาปริบ ๆ มองดูเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ เธอไม่ได้เมามากจนไม่รู้ว่าเขาคือใคร
'ฟ่งเฉิน' เขามาอยู่นี่ได้ไง?
"นายมาทำอะไรที่นี่..." หญิงสาวตาหวานฉ่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์เงยหน้ามองเขานิ่ง เธอสวมรองเท้าส้นสูงทำให้ทรงตัวได้ไม่ดีนัก ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าตวัดเอวเล็กเข้ามาปะทะกับอกแน่นของตัวเอง ก่อนที่แขนของเขาจะโอบร่างเธอไว้หลวม ๆ ให้มาอยู่ในอ้อมกอด
"ฉันเที่ยวไม่ได้ว่างั้น?" ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะแกล้งก้มหน้าลงไปหาเธอเล็กน้อย เขาคาดไม่ถึง เธอไม่ยอมหลบหลีกจากสัมผัสของเขา...
ปกติเธอมักจะหวงตัวเวลาอยู่ตามลำพังกับเขาที่ห้อง แทบไม่เปิดโอกาสให้เขาเข้าใกล้เกิน 2 เมตรเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้...กลับอ้อนเป็นแมวเลย
"มาหาผู้หญิงอะดิ ผู้ชายเจ้าชู้แบบนายน่ะ" เธอใช้นิ้วจิ้มลงไปบนหน้าอกเขาสองสามครั้งด้วยอาการมึน ๆ
"โห มองฉันในแง่ร้ายจัง น่าน้อยใจชะมัด" เขาเอ่ยก่อนจะโอบร่างเล็กเข้าหาตัวเองให้แน่นขึ้นไปอีกเล็กน้อย
"ไม่ได้มาหาผู้หญิง แล้วมาทำไมเหรอ" หญิงสาวมองหน้าเขาดวงตาปรือลงแล้วเอ่ยถามเขา ลิ้นเล็ก ๆ แลบออกมาเลียริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ทำเอาฟ่งเฉินมองตามตาไม่กะพริบ
'ปากสวยฉิบหาย'
"มาเฝ้าเธอ...ไม่ได้เหรอ"
"เฝ้าทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย" หญิงสาวพยายามขยับตัวออกจากการเกาะกุมของเขา เพราะรู้สึกอึดอัดกับแรงที่เขาโอบกอด แต่ถึงอย่างนั้นร่างกำยำก็ไม่มีวี่แววว่าจะปล่อยเธอเสียที
อาจเป็นเพราะผู้ชายที่อยู่รอบ ๆ ตัวเธอก่อนหน้านี้จ้องมายังเธอไม่วางตาก็เป็นได้...
"ก็อยากเป็น เลยมาเฝ้านี่ไง กลัวผู้ชายอื่นแย่ง" เขาก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงกระเส่า
"..."
"มีแฟนยังครับ ถ้าไม่มีขอจีบเธอได้ป่ะ?"
- ผู้เขียน
