Chapter 6 ขอจีบเธอ
2213 คำ
แกร๊ก~
แอลลี่ค่อย ๆ บิดประตูออกมาจากห้องนอนตัวเองอย่างเงียบเชียบ ถึงแม้จะทำใจล่วงหน้าว่าจะต้องเจอหน้าฟ่งเฉินแล้วแท้ ๆ แต่พอเอาเข้าจริง เธอยังไม่พร้อมจะสู้หน้าเขาเลย เรื่องเมื่อคืนช่างสร้างความอับอายขายหน้าให้กับตัวเองอย่างที่สุด นี่น่าจะเป็นวีรกรรมสุดติ่งในชีวิตที่เธอลงมือทำด้วยตัวเอง
ใครจะรู้ว่าเมาครั้งนี้จะทำให้เธอหน้าด้านขนาดขอผู้ชายมีเซ็กส์กันเล่า! ใครเขาทำกันยัยแอลลี่
หญิงสาวโผล่หน้าออกมาเมื่อเห็นว่านอกห้องไม่มีใครอยู่ จึงรีบก้าวออกจากประตูห้องนอนของตัวเองทันที วันนี้เธอมีเรียนตอนเที่ยงแต่ตอนนี้ 11 โมงกว่ายังมีเวลาให้ได้หาของกินรองท้องก่อนเข้าเรียน
เธอเดินไปยังห้องครัวจำได้ว่าวันก่อนซื้อนมกับขนมปังมาเก็บเอาไว้ ว่าแล้วก็เปิดตู้เย็นแล้วหยิบขวดนมออกมาเทใส่แก้ว ยังมีเวลาอีกนิดหน่อยพอที่เธอจะได้อ้อยอิ่งไปกับการดื่มนมและขนมปังทาแยมที่กินไปได้เพียงสามสี่คำ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ติ๊ง!
เธอกดเข้าไปดูก็พบว่าเป็นข้อความจากลูกค้าที่ส่งมา
'น้องแอล ชุดที่จะให้รีวิวพี่ส่งให้ไม่เกินสัปดาห์หน้านะ'
ติ๊ง!
'พี่เพิ่มเงินให้แอลด้วย หวังว่าแอลคงไม่ทำให้ผิดหวังนะ'
เธอกดอ่านผ่านตาก่อนจะพิมพ์กลับไปอีกสองสามประโยค ตอนนี้เธอเรียนอยู่ก็จริงแต่ก็ทำงานไปด้วยเช่นกัน ถึงแม้เงินจากการรีวิวสินค้าจะไม่ได้มากมายอะไร แต่ก็เพียงพอจะทำให้เธอไม่ต้องขอเงินจากที่บ้าน
หญิงสาวสะบัดหน้าไล่ความคิดที่อยู่ในหัวหยิบขนมปังคาบขนมปังไว้ในปาก ก่อนจะหันตัวกลับจนเกือบจะชนเข้ากับชนเข้ากับ เพื่อนร่วมห้อง และชะงักไปอยู่ชั่วขณะเมื่อเขาก้มลงใช้ปากงับขนมปังที่อยู่ในปากของเธอ สัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนของริมฝีปากเขาที่แตะโดนกลีบปากของเธอเล็กน้อย
"อร่อยดีนะว่าไหม..." เสียงเขาเอ่ยขึ้นหลังจากเคี้ยวขนมปังลงคอ ฟ่งเฉินส่งยิ้มยิงเขี้ยวมาให้เธออย่างไม่ทุกข์ร้อน ไม่ได้นึกเหนียมอายกับการกระทำเมื่อครู่แต่อย่างใด ผิดกับเธอที่ทำหน้าแทบไม่ถูกเมื่อเจอเขาโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้
"ถะ ถอยออกไปเลยนะ" แอลลี่รีบหลบเลี่ยงสายตาที่ทอดมองมายังเธอ ก่อนจะใช้มือดันแผ่นอกเขาออก เพราะฟ่งเฉินอยู่ใกล้เธอมากเกินไปจนได้กลิ่นสบู่หอมสะอาดจากตัวเขา หญิงสาวไม่กล้าสู้หน้าเขานึกตำหนิตัวเอง เพราะความเมาแท้ ๆ ที่ทำให้เสียภาพพจน์กลายเป็นหญิงสาวยั่วสวาทเขาแบบนั้น
หญิงสาวขยับกายหวังจะหลบหลีกจากตัวเขาออกไป แต่ร่างสูงใหญ่ของเขากลับขยับมาขวางไว้ไม่ให้เธอได้ก้าวขาไปไหน
"หือ? เมื่อคืนไม่เห็นจะบอกแบบนี้เลย"
"...!!"
"มีแต่จะชวนฉันขึ้นเตี..."
"บ้า! นายหยุดพูดแบบนั้นเลยนะ" ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยจบประโยคหญิงสาวรีบถลาเข้าไปหายกมือขึ้นปิดปากเขาอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้เขาได้เอ่ยคำพูดที่ฟังแล้วทั้งบาดหูและน่าอายออกมา
ฟ่งเฉินยืนนิ่งไม่ไหวตัว สายตาคมกริบลดลงมองฝ่ามือนิ่มที่แนบปิดอยู่กับริมฝีปากของเขา แอลลี่รู้สึกตัวถึงสัมผัสระหว่างฝ่ามือตัวเองกับริมฝีปากที่เมื่อคืนนี้เธอเห็นว่ามันช่างเย้ายวนความรู้สึก จึงรีบผละมือออกเหมือนโดนของร้อนลวก ก่อนจะก้าวขยับถอยหลังออกห่างเขาอีกเล็กน้อย
เธอก้มหน้าเม้มปากขยับซ้ายเขาก็ขวาง ขยับขวาเขาก็ตามเหมือนต้องการกวนประสาท
อยากหายตัวไปจากตรงนี้เสียจริงให้ตายเถอะ
เธอทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอเข้าแบบนี้ ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจรับมือกับสถานการณ์แบบนี้จึงทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ
"หลบหน้าฉันทำไม หืม?" เขาเอ่ยเสียงนิ่ง แต่ใบหน้านั้นกำลังอมยิ้มมุมปากส่งให้เธออย่างคนที่เก๋าเกมกว่า
เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้ก้าวเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง
"เปล่า ไม่ได้หลบหน้าสักหน่อย ถอยไปเลยฉันจะไปมหาลัยแล้ว" หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบเขาอีกครั้งวางแผนจะชิ่งหนี แต่ฟ่งเฉินมีเหรอที่จะให้เธอเดินหนีเขาไปง่าย ๆ แบบนี้
"เดี๋ยว ไม่คุยกันหน่อยหรือไง" ร่างสูงเดินตามหลังเธอมา คว้าหมับเข้าที่แขนกลมกลึงผิวเนื้อเนียนมือ เธอหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าเขาอีกครั้ง
"ฉันไม่มีเรื่องจะคุยกับนายสักหน่อย ฉันสายแล้ว"
"เธอมีเรียนบ่ายโมง ตอนนี้มันยังไม่เที่ยงตรงสักหน่อย ยังพอมีเวลาคุยกัน เธอว่าไหม" เขาเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง พร้อมกับทำปากบุ้ยใบ้ให้เธอหันไปดู ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มยั่วอารมณ์ของอีกฝ่าย
เขาเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเธอแล้วอารมณ์ดีแปลก ๆ คงไม่ได้เป็นพวกโรคจิตหรอกกระมัง...
แอลลี่เดินตามเขามาที่ห้องรับแขก ฟ่งเฉินนั่งลงบนโซฟาตัวยาวเขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ ก่อนจะใช้มือตบเบาะข้างตัวเองสองสามครั้ง
จะให้เธอนั่งข้างเขาสินะ ฝันไปก่อนเถอะ!
หญิงสาวเดินผ่านหน้าเขาไปโดยที่ไม่ได้นั่งลงข้าง ๆ อย่างที่ฟ่งเฉินอยากให้เป็น ชายหนุ่มส่ายหน้าอมยิ้มให้กับความหยิ่งของเธอ เพราะหญิงสาวตรงหน้าดื้อมากจริง ๆ ต่างกับแอลลี่ขี้เมาเมื่อคืนราวกับหน้ามือเป็นหลังเท้าทีเดียว
"นายมีเรื่องอะไรจะคุยก็ว่ามาเลย ฉันไม่ว่างมาเล่นลิ้นกับนายหรอกนะ"
"โห ดูใช้น้ำเสียง พูดให้เพราะและขี้อ้อนแบบเมื่อคืนไม่ได้หรือไง"
"หยุดพูดเลยนะตาบ้า ฉันเมา ฉันไม่มีสติสักหน่อย นายอย่าเอาเรื่องเมื่อคืนมาคุยกับฉันได้ไหมเนี่ย" พูดพลางเบะหน้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้ด้วยความอัดอั้นกับพฤติกรรมเมื่อคืนของตัวเอง
"หึ ต้องบอกว่าไม่ได้ครับ เพราะเรื่องที่จะคุยคือเรื่องเมื่อคืน"
เธอตัวแข็งชะงักกึกกับคำพูดของเขา คิดไว้อยู่แล้วว่าหมอนี่ต้องเอ่ยปากคุยถึงเรื่องเมื่อคืนแน่ ๆ ก็เธอทำตัว...ขนาดนั้น น่าอายชะมัด
"เมื่อคืนฉันคงไม่ได้ทำเรื่องโง่ ๆ กับนายใช่ไหม..."
เธอเม้มปากจ้องหน้าเขาอย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบ เธอรู้ว่าเธอทำอะไรลงไปแต่คงไม่ได้ทำเรื่องโง่ ๆ ขนาดบุกปล้ำเขาจนเสร็จสมใช่ไหม ก็ร่างกายเธอยังปกติดีทุกอย่าง
"เรื่องโง่ ๆ ที่เธอบอกคือเรื่องไหนเหรอ?" ร่างกำยำตรงหน้าอมยิ้มมองเธอนิ่ง เขานั่งเอามือข้างหนึ่งพาดไปยาวกับพนักโซฟาท่าทางดูสบาย ๆ แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่มองตรงมายังเธอ
"ก็..."
"หือ?"
"ฉันไม่พูดแล้ว ลืมมันไปเถอะนะขอร้องล่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย"
ยอมแล้วจ้า เธอพูดไม่ออกเพราะเมื่อคืนเผลอทำตัวยั่วยวนเขาต่าง ๆ นานา ไม่ว่าจะเป็นคำพูดที่เชิญชวนเขา หรือร่างกายเธอที่บดเบียดไปบนตัวเขา นึกมาถึงตรงนี้ก็ทำให้เธอแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีความผิดให้รู้แล้วรู้รอด
"เธอไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันเป็นผู้เสียหายนะแอล จะไม่รับผิดชอบหน่อยเหรอ" เขาลดแขนลงจากพนักโซฟาเปลี่ยนมากอดอก หรี่ตามองเธออย่างคาดโทษ
โทษที่ทำให้เขาร้อนรุ่มไปทั้งตัวโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเธอ มีแต่เธอจู่โจมเขาจนต้องรีบหนีออกมา ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น
ที่เขายอมถอยไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำ แต่อยากทำตอนเธอมีสติครบถ้วนโดยที่เป็นฝ่ายเริ่มต่างหาก...
เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษเลยสักนิด นิดเดียวก็ไม่มีเลย แต่จะทำยังไงให้เธอยอมและเป็นฝ่ายที่จู่โจมเสืออย่างเขาแทน
"ง่ะ..." หญิงสาวได้ฟังก็อ้าปากค้างไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยแบบนี้กับเธอ
เสียหายอะไรกัน เธอไม่ได้ทำอะไรเขาสักหน่อย... เออ! ทำก็ได้ นิดเดียวเอง
"เธอทั้งกัด ทั้งดูด (คอ) ทั้งบุกปล้ำฉัน โดยที่ฉันไม่ยินยอม แบบนี้มันเข้าข่ายลวนลามนะ"
"อิตาบ้า! ฉันไม่ได้ตั้งใจไง นายอย่าทำหน้าเหมือนโดนฉันขืนใจได้ไหมเล่า"
"ก็เธอทำจริง ๆ ฉันเสียหายมากด้วย เมื่อคืนฉันนอนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกเลย ขวัญเสียกระเจิดกระเจิงเพราะเธอไม่รู้หรือไง" เข้าไม่พูดเปล่ายังแสดงอาการใช้มือลูบแขนตัวเอง ทำท่าทางขนลุกขนพองอย่างเกินจริงจนเธออดหมั่นไส้ไม่ได้
คนแบบเขาเนี่ยนะจะขวัญเสียเพราะเธอ?
"หือ? จริงเหรอ คนแบบนายเนี่ยนะ?" เธอหรี่ตาลงมองเขา ไม่คิดว่าฟ่งเฉินจะเป็นแบบนั้นเพราะเธอ อิตาบ้านี่ต้องแกล้งเธอแน่
ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนจะไม่พอใจที่เธอใช้คำพูดว่า 'คนแบบเขา' คนแบบเขาแล้วไง โดนลวนลามแล้วจะเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองไม่ได้? เดี๋ยวจะเอาให้คุ้มเลย...
ฟ่งเฉินจ้องใบหน้าของเธอนิ่งก่อนจะส่งยิ้มมุมปากโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายจับสังเกตได้ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวน
"แปลว่าจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม แบบนี้ฉันควรปรึกษาทนายดีหรือเปล่าน้า..."
คำพูดที่ดูเหมือนเรียบง่ายเหมือนแฝงไปด้วยการข่มขู่ ทำให้ร่างเล็กตรงหน้าร้อน ๆ หนาว ๆ แอลลี่ไม่คิดว่าฟ่งเฉินจะเล่นแบบนี้กับเธอ นึกว่าเขาแค่อยากต่อว่าเธอถึงเรื่องเมื่อคืน ไม่คิดว่าจะมาไกลถึงขั้นแจ้งความ...
หมอนี่จะแจ้งความจับเธอเหรอ!! ไม่นะ
หญิงสาวรีบลุกจากโซฟาตัวที่นั่งก่อนจะรีบก้าวขาไปหย่อนตัวนั่งลงข้างกายเขาอย่างรวดเร็ว มือเล็กนุ่มนิ่มเอื้อมไปจับแขนของอีกฝ่ายเขย่าเบา ๆ ด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเต็มที่
"ดะ เดี๋ยวสิ ฉันว่าเราคุยกันดี ๆ ก่อนได้ไหม ฉันไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย"
ฟ่งเฉินหลุบสายตามองมือเล็กของเธอที่จับอยู่ตรงแขนเขา ก่อนจะเงยหน้ามองเธออีกครั้ง เป็นเหตุให้อีกคนรู้สึกตัวว่ากำลังทำไม่ถูกที่ไปแตะเนื้อต้องตัวเขาแบบนั้น หญิงสาวรีบปล่อยมือแล้วถอยหลังจนไปชิดผนักโซฟาอีกข้าง
เมื่อกี้เธอเผลอจับตัวเขา อีกทั้งยังนั่งจนแทบชิดเนื้อตัวเขา ฟ่งเฉินคงคิดว่าเธอจะลวนลามเขาอีกแน่นอน
"ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะจับตัวนายนะ" เธอเอ่ยบอกเขาเสียงแผ่ว ก่อนจะหลุบสายตาลงต่ำมองมือของตัวเองที่กุมกันไว้
"ขอโทษแล้วหายจะมีกฎหมายไว้ทำไม หืม?" เขาเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
หญิงสาวยังคงหลุบตามองต่ำ ไม่กล้าสบตาเขา แต่รู้สึกได้ว่าเขากำลังมองมาที่เธอ แต่ให้ทำไงได้ล่ะ เธอไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามเขาด้วยซ้ำ ไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อคืนได้ทำอะไรลงไป
"เงยหน้ามองฉันสิ" เมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตา เขาจึงใช้น้ำเสียงกึ่งบังคับให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา
แอลลี่ส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเริ่มเบะปากเล็กน้อย หญิงสาวน้ำตาเริ่มปริ่มขอบตา ไม่คิดว่าความเมาจะนำเรื่องซวย ๆ มาให้เธอขนาดนี้
พอกันที!! เธอจะกินเหล้าอีกแล้ว
"ฉันไม่ได้ตั้งใจไง..." เธอเอ่ยปากบอกเขาเสียงสั่น ถึงตัวเองจะแสบแค่ไหน แต่เมื่อเจอเรื่องกดดันแบบนี้ก็ทำเอาถึงกับไปไม่ถูกเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าร่างกำยำตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือหนาใหญ่ของเขาเชยคางเรียวได้รูปของเธอขึ้นให้สบตากับเขา
ฟ่งเฉินใช้นิ้วเรียวยาวเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ปริ่มอยู่ตรงขอบตาเธอออก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มกว่าครั้งไหน ๆ
"ถ้ารู้สึกผิดขนาดนี้ จะยอมละเว้นโทษไว้ก็ได้"
"..."
"แต่เธอต้องตามใจฉันทุกอย่างโอเคปะ"
"...!!"
- ผู้เขียน
