ทว่าสำนึกผิดชอบชั่วดีที่ตีกันนัวอยู่ในหัว ก็ทำให้ผมเกือบตัดสินใจตัดสาย แต่เสียงของเขาที่เอ่ยขึ้นมาอย่างวิงวอน ก็ทำให้ผมใจอ่อนจนได้
“เมียจ๋า... จะใจดำไม่มาส่งผัวจริงๆ หรือ”
มาร์คัสทำเสียงกระเส่า แค่ได้ยินเสียงของเขาใจผมก็สั่น แต่ก็ยังนิ่งเงียบไม่ตอบ
“นะครับเมียจ๋า... อย่างน้อยก็ขอให้ผัวได้จูบร่ำลาเมียสักครั้ง ผัวจะได้กลับอเมริกาอย่างไม่ทรมานใจนัก”
สุ้มเสียงของเขาช่างออดอ้อน
“งั้นก็ได้... ถ้านายอยากให้ฉันไปส่ง อีกชั่วโมงเจอกันที่สนามบิน”
ผมทำท่าอิดออดเหมือนไม่อยากไปส่งเขา ทว่าหลังจากวางสายก็รีบขับรถออกมาด้วยอารามรีบร้อน กลัวว่าเครื่องบินจะออกเสียก่อนได้เจอ ด้วยระยะทางจากจุดที่ผมอยู่กับสนามบินนั้นห่างไกลกันมาก
ผมใช้เวลาเกือบชั่วโมงเพื่อเดินทางมาถึงสนามบิน เพราะต้องฝ่าการจราจรสุดคับคั่งในตอนใกล้เที่ยงของเมืองหลวง
เมื่อมาถึงอาคารผู้โดยสารผมก็โทรหาเขาในทันที มาร์คัสคงกระวนกระวายใจอยู่ก
