EP.37
รอยยิ้มของแม็กซิมัสเกลื่อนใบหน้า ก่อนจะละล่ำละลักถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นยังไงบ้างปั้นหยา... รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
ปั้นหยาละสายตาจากใบหน้าเปื้อนยิ้มของแม็กซิมัสมองไปรอบๆ ตัว ก่อนที่คิ้วโก่งสวยจะเลิกสูงด้วยความแปลกใจ
“ที่นี่ที่ไหนคะ”
“โรงพยาบาลของฉันเอง”
“โรงพยาบาล?”
“ใช่ เธอเป็นลมน่ะ จำได้ไหม”
ปั้นหยานิ่งไปเล็กน้อย และพยายามนึกย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
ตอนนั้นหล่อนรู้สึกวิงเวียนมาก เข้าไปอาเจียนในห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้น และจากนั้นหล่อนก็เดินออกมาหาคุณย่าวารีที่ยืนรออยู่ ก่อนที่จะไม่รู้สึกตัวอีกเลย
“แล้วนี่... คุณย่าไปไหนคะ”
“คุณย่าวารีกลับบ้านไปพักผ่อนแล้ว”
หญิงสาวรีบยันกายลุกขึ้น แต่แม็กซิมัสรั้งให้นอนลงตามเดิมก่อนจะดุเสียงนุ่ม
“อย่าลุกเร็วแบบนี้สิปั้นหยา เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีกหรอก”
“หยาไม่เป็นไรค่ะ”
หล่อนพยายามจะลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง แต่แม็กซิม
