“เหตุใดข้าต้องไปคารวะนางด้วยเล่า” สุรเสียงที่ไม่พอพระทัยดังขึ้น ท่ามกลางเหล่านางกำนัลคนสนิทของอิ๋งฟูเหริน
“เป็นธรรมเนียมเพคะ ที่ขั้นสนมตำแหน่งต่ำศักดิ์กว่าหวางโฮ่วต้องไปคารวะเพื่อแสดงความยินดีในการรับตำแหน่งของพระนางหวางโฮ่วเพคะ”
“ข้าไม่ไป ใครจะไปก็ไป”
“ถ้าไม่ไปเห็นว่าจะมิงามนะเพคะ ทรงจำไม่ได้หรือเพคะ ว่าพระนางทำเช่นไรบ้าง”
ฟูเหรินทรงดำริขึ้นได้ว่า สิ่งที่หวางโฮ่วเคยส่งกลับมา ครั้งที่พระนางหมายจะวางยาพิษหวางโฮ่ว ครั้งนี้พระนางทรงหวาดกลัวหวางโฮ่ว จนจับไข้
“หนังงู” ฟูเหรินทรงตรัสด้วยสุรเสียงขนลุก และเคียดแค้นในวันนี้นางจำไม่ลืม
เช้าวันต่อมา หวางโฮ่วทรงอาภรณ์สีชมพูดิ้นทองทั้งองค์ เพื่อต้อนรับฟูเหรินที่เข้ามาคารวะในเช้าวันนี้ พระนางทอดพระเนตรผ่านคันฉ่อง ทรงทอดพระเนตรเห็นว่าเครื่องพระเศียรมากเกินไป เพื่อให้สมฐานะของพระนาง แต่ว่าพระนางรู้สึกพระองค์ว่าหนักจึงทรงรับสั่ง
“เม่ยเหนียงเอาออกสัก
