“เสี่ยวเฟิ่ง” ต้าหวางทรงดำรัสด้วยความเจ็บปวดในพระหทัย
“ไปกันเถิดใต้เท้าหรู”
“เชิญเสลี่ยงมาให้หวางโฮ่ว” หย่งเยี่ยเอ่ยขึ้นบอกขันที
“ข้าไปในฐานะจำเลย ให้ข้าไปอย่างผู้คนธรรมดาเถิด”
“รถม้าให้นาง นางต้องเดินจากนี้อีกไกล”
“ไม่เป็นไรหม่อมฉันเดินเองได้เพคะ” หวางโฮ่วทรงตรัสเช่นนี้ แล้วจึงทรงดำเนินย่างพระบาทนำหน้าใต้เท้าหรู ต้าหวางทรงกำหมัดแน่นด้วยความปวดร้าวในพระทัย ทรงรู้ดีว่าหวางโฮ่วของพระองค์ที่อยู่ด้วยกันยาวนานเกือบสิบปี นางไม่ความคิดฆ่าคนได้ ถ้าไม่ใช่สงครามระหว่างแคว้น หรือผู้ใดคิดทำร้ายตัวของนางก่อน
หวางโฮ่วทรงพระดำเนินมายังศาลต้าหลี่ เหล่าสหายของพระนางไม่ได้ตามมา เพราะพระนางให้ไปดูแลกงจู่หมิ่นลั่ว เนื่องจากการประสูติเพียงได้เจ็ดวันเท่านั้นกลัวว่าผู้ใดจะมาทำอันตรายกงจู่องค์น้อย ส่วนผิงอันเดินตามเสด็จมากับพระนาง อีกทั้งยังมีเสียงสะอื้นจนถึงศาลต้าหลี่ หวางโฮ่วจึงหันกลับไปทอดพระเนตรผิงอัน
