“ห๊ะ! หวางโฮ่ว?”
พอพระนางกุ้ยเฟยทรงตรัสจบคำ ต้าหวางทรงไม่รีรอให้พระนางดำรัสหรือเอ่ยคำ ไม่ให้โต้เถียง หรือกล่าวสิ่งใดต่อ พระองค์ทรงประทับริมพระโอษฐ์ของพระนางทันที พระนางทรงรับรู้ถึงการจูบครั้งนี้ ช่างลึกซึ้งตรึงใจเสน่หาจากพระองค์ พระหัตถ์คว้าพระศอของพระนาง ให้ประทับพระโอษฐ์ได้ถนัดยิ่งขึ้น
ไม่นานนักทรงถอนพระโอษฐ์ด้วยความเสียดาย พระนางทรงตรัสถามแผ่วเบา
“แล้วฟูเหรินเล่า”
“พวกนางอยู่ในนามตัวประกันของแคว้น เป็นการประกันว่า ข้าจะไม่บุกไปยึดตีแคว้นของพวกนางอีก แต่กับเจ้าเสี่ยวเฟิ่ง ข้าให้เจ้ามากกว่าพวกนาง เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าเป็นเพราะสิ่งใด”
“เพราะท่านชอบข้า” พระนางทรงตรัสด้วยพระสุรเสียงแผ่วเบา ต้าหวางทรงสวมกอดพระนาง
“เพราะว่าเจ้ารักข้า” ต้าหวางทรงแย้มพระโอษฐ์
“แล้วเหล่าขุนนางเล่า พระองค์จะให้คำตอบพวกเขาเช่นไร”
“เรื่องในครอบครัวข้า ข้าจะจัดการเอง เจ้ารอวันอภิเษกร่วมด้วยข้าเถิด เจ้าไม่ต้องค
