ปวริศาเร่งเดินตามกลุ่มของเพื่อนร่วมงาน และพอหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ที่ร้านประจำ
ทุกคนก็หันมามองพร้อมกับสายตามีคำถามกันทุกคน เพียงยังไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามออกมา เนื่องด้วยกลัวกระทบความรู้สึก
“หวานหย่าแล้วค่ะ คุณธรเป็นอิสระ” ร่างบางพูดออกไป ไม่จำเป็นต้องมีใครถามออกมา แค่มองตาก็พอรู้ได้ พร้อมกับต้องยิ้ม เพราะมันคือการให้กำลังใจตัวเองที่ดีของหล่อน
“ไหวหรือเปล่า พวกพี่ยินดีให้หวานระบายนะ” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นมาอย่างเห็นอกเห็นใจ ขนาดได้ใช้นามสกุลร่วมกัน ก็ยังแทบจะไม่ให้ความสำคัญ ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าปวริศาจะต้องเจอกับอะไร
“หวานไหวค่ะ” ใบหน้าเคล้าความเศร้า ปวริศาไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงไปมากกว่านี้ ที่สำคัญภาธรจะไม่ได้เห็นน้ำตาเม็ดร้อนๆ หรือดวงตาที่อ่อนไหวอีก
“แล้วคุณท่าน…” ผู้หญิงคนเดิมถามต่อ
“ยังไม่ทราบ หวานขอให้คุณธรยังไม่บอก หวานจะหาเวลาเหมาะ ๆ บอกเอง” ตอนนี้ก็ได้แต่ไปสอบถามอาการ
