“ถ้าผมไม่มั่นใจ คุณก็ไม่ได้เงิน แค่ส่งให้ผมคุยกับเธอยังไม่ใช่เรื่องยาก” ภาธรต่อรองอย่างมีชั้นเชิง การได้ยินเสียงตอนนี้อย่างน้อยก็ยังทำให้รู้ว่าคนสำคัญยังมีลมหายใจอยู่
แม้จะขัดใจและไม่ชอบที่ถูกต่อรอง ฤดีก็รู้ว่าไม่มีทางเลือก หล่อนจำเป็นต้องใช้เงินก้อนนั้นในการหนีและกลบด่าน
“คุยกับมันซะ” ฤดียื่นโทรศัพท์มาแนบที่ข้างหูของปวริศา ซึ่งตอนนี้ถูกมัดมือไว้ด้านหลัง ปวริศากลับไม่ยอมเปิดปากด้วยเหตุผลหนึ่ง
“ไม่คุย?” ฤดีร้องถามร่างเล็กที่ยังไม่ยอมทำตามคำสั่ง และทำให้ดวงตาวาวโรจน์ขึ้นเป็นกอง ก่อนจะทำบางสิ่งและทำให้ปวริศาหลุดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ น้ำตาถึงกับร่วงด้วยความกลัวและสะอื้นออกมา
“อื้อ…”
เพราะฤดีใช้ด้ามปืนตบที่ใบหน้าของปวริศา ภาธรก็ได้ยินเสียงกระทบชัดเจน เพียงไม่รู้ว่าคือสิ่งใด สองมือกำแน่นจนเกิดเสียงดัง
“คงได้ยินเสียงมันแล้วนะ ไว้ฉันจะติดต่อไป” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสะใจและแสยะยิ้ม แวว
