พอรุ่งสางโต้งก็ขับรถมารับและพาไปยังสนามบินอีกจังหวัด
เพราะประเมินแล้วว่าการเดินทางด้วยรถ มันใช้เวลามากกว่า
ขณะรอขึ้นเครื่อง ปวริศานำมือมากำแน่นไว้ที่ตักและกลั้นน้ำตาไม่ให้เอ่อล้น ความเป็นห่วงเขาทำให้รู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออก
ปวริศาไม่อยากอ่อนแอให้ปรางณาราต้องเป็นห่วง และหล่อนก็ร้องมากมายพอแล้ว
พอเครื่องลงจอด โต้งก็ไปติดต่อเรียกรถบริการ และจุดหมายก็คือโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง โชคดีที่โรงพยาบาลไม่ได้อยู่ไกลจากสนามบินมากนัก จึงใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ถึงที่หมาย
จิระมายืนรอรับ พอได้เห็นหน้าภรรยาก็ทำให้ยิ้มออกและเร่งเดินเข้าไปหาด้วยความคิดถึง ก่อนจะพาปวริศาขึ้นไปหาภาธรที่ปลอดภัยและออกจากห้องผ่าตัดแล้ว เพียงยังไม่ฟื้นขึ้นมา
“หวานไปเองได้ค่ะ” หญิงสาวว่าไปอย่างไว เมื่อเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาทักจิระรวมถึงปรางณารา ลักษณะน่าจะเป็นญาติผู้ใหญ่ คงจะเป็นการเสียมารยาทหากอีกฝ่ายจะตัดบทสนทนา
ทว่าก็ไม่อาจจะท
