“หวานขอโทษค่ะ”
เนื่องด้วยในช่วงกลางวันที่ผ่านมา เห็นมาติกาบ่นว่าอาการปวดหัวไมเกรนกำเริบ หล่อนถึงหอบความห่วงใยมาพร้อมกับยาที่อยู่ในมือ ดูท่าแล้ว หญิงสาวคงมีสิ่งอื่นที่จะช่วยให้คลายอาการแล้วกระมัง เพราะเห็นชัดเต็มสองตาว่าภาธรกำลังจะกอดหล่อน
มาติกาก็ไม่รอช้า ถอยห่างเช่นกัน เธอควรรักษาความรู้สึกของปวริศาให้มากกว่าของตัวเอง ในเมื่อการมาของเธอมันไม่ถูกต้อง ก่อนจะเอ่ยออกไป “ขอบคุณคุณหวานนะคะ” พร้อมกับส่งยิ้มจริงใจและไม่ได้เสแสร้งเลยสักนิด
“ค่ะ” ปวริศาก็ตอบรับด้วยการยิ้มคืน จึงกลายเป็นว่าทั้งสองคนต่างฝืนยิ้ม เพียงเป็นคนละแบบ
พอปวริศาออกไป ภาธรก็ขยับตัวออกเพราะเมื่อเหลือบมองนาฬิกามันก็เกือบจะถึงเวลาที่นัดหมายออกเดินทางกับลูกน้องแล้ว
“ระวังด้วยนะธร”
“ไม่ต้องห่วง”
ภาธรย้ำให้มั่นใจและหยิบอาวุธปืนสีดำมาเหน็บที่เอว พร้อมไม่ลืมกำชับลูกน้องที่ทิ้งให้ดูแลที่นี่ให้ดี ก่อนจะเดินออกจากบ้านก็
