เลิกงานหมั้นแล้วตติยาภาก็ต้องนั่งหน้าตูมตามสหภพมาทำงานที่โรงพยาบาลต่อ เธอทำหน้าหักหน้างอใส่เขาเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ก่อนมาเธอยังไม่ได้เคลียร์กับบิดาเลี้ยงและมารดาเลยว่าเรื่องอะไรถึงต้องไปพูดอย่างนั้นทันแค่ได้พูดกับน้องสาวว่าที่บิดาเลี้ยงพูดอย่างนั้นคงเพราะอยากแก้หน้าให้เธอเท่านั้น...
หญิงสาวเสมองออกไปนอกหน้าต่างรถ... แล้วตอนเธอไปทำงานเธอจะมองหน้าคนอื่นอย่างไงดี แล้วถ้าคนอื่นถามเธอจะบอกได้อย่างไรว่ามันจริงหรือไม่จริงเพราะว่าเธอจะไม่มีทางให้มันเป็นจริง... เเต่คำพูดของบิดาเลี้ยงเธอดันน่าเชื่อถือกว่าเพราะว่าท่านเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล
เฮ้อ คนลืมง่ายจะตายพอไม่มีอะไรเกิดขึ้นเดี๋ยวก็คงเลิกสนใจกันไปเองล่ะมั้ง เธอคิดปลงๆ กับตัวเอง
“เป็นอะไร นั่งถอนหายใจเอา ถอนหายใจเอา อย่าบอกนะว่าดีใจที่จับผมได้น่ะ” เขาถามขึ้นมา
ตติยาภาหันมามองหน้าเขาตาขวางๆ
“ฉันคงดีใจหรอกค่ะหน้าอย่างนี้”
“อ้าว นึกว่าดี
